Zoeken in deze blog

zondag 23 februari 2025

#641: Shirley & Company – Shame, Shame, Shame (1974) / Sleeze Beez – Shame, Shame, Shame (1987)

De praktijk van het maken van een cover version van een nummer van een andere uitvoerende is al heel oud. Tot aan de jaren zeventig was het niet ongebruikelijk dat de cover ongeveer gelijktijdig uitkwam met het origineel.

Soms was dit noodzaak omdat het origineel voor een bepaalde doelgroep niet acceptabel was. Zo werden in de VS nummers van zwarte artiesten in een 'nettere' versie gecoverd door blanke artiesten om de blanke doelgroep te bedienen. 

Hetzelfde gebeurde ook in de jaren zestig met nummers van 'beatgroepen'. Die werden in een nette versie, vaak door een jonge zangeres, acceptabel gemaakt voor het 'volwassen publiek'. Minder vaak gebeurt het tegenovergestelde, maar bij toeval stuitte ik op zo'n voorbeeld in mijn eigen collectie.

In 1974 maakte de Amerikaanse disco-groep Shirley & Company het nummer Shame, Shame, Shame en scoorde daarmee wereldwijd een grote hit (onder andere #1 in de Nederlandse Top 40). Het nummer is een typische disco-hit van Amerikaanse makelij uit midden jaren zeventig. Mid-tempo ritme, staccato gitaar, makkelijk meezingbaar refrein en natuurlijk vooral heel dansbaar. Voor je karaoke-gemak staat de instrumentale versie More Shame op de b-kant.

Ruim tien jaar later is er iets heel anders aan de hand. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig is er een specifieke stroming in de hardere muziek: glam metal. Het bouwde voort op de glam rock van begin jaren zeventig en het genre staat ook bekend als hair metal of pop metal. Dat geeft al aan dat dit genre veel pop-invloeden kent en ook veel draait om mode, haar en image.

In Nederland verscheen in 1987 de glam metal band Sleeze Beez ten tonele. En alhoewel hun debuutalbum Look Like Hell best lekker wegluistert, moet ik toch altijd denken aan de songtekst van Gruppo Sportivo uit Disco Really Made It: "In Holland they got fantasy, They're trying to do the same movie, You know?".

Op dat debuutalbum staat ook hun cover van Shame, Shame, Shame. En eerlijk is eerlijk, het is een leuke versie geworden. Het heeft een mooi, rustig intro en neemt daarna flink in tempo en geluid toe, met daarbij een lekker rauw gitaar- en stemgeluid. 

Sleeze Beez trekt het nummer echt naar zich toe en als je het origineel niet kent denk ik niet dat je erin terughoort dat het een disco-nummer was. Op de b-kant staat het eigen nummer Too Wild To Be Innocent en dat geeft een aardig beeld van wat je op het album mag verwachten. 

Al met al hebben Sleeze Beez hiermee een geslaagde cover version op hun debuutalbum gezet. De band bestond van 1987 tot 1996 en maakte in die periode vier studio-albums en één live-album. In 2010 was er een kortstondige reünie die ook een live-album opleverde. 

© 2025 TTZL

Discogs: Shirley & Company
Officiële website: Sleeze Beez
Wikipedia EN: Shirley & Company / Sleeze Beez
Wikipedia NL: Shirley & Company / Sleeze Beez

YouTube: Shame, Shame, Shame [Shirley & Company - TopPop video]
YouTube: More Shame [Shirley & Company]
YouTube: Shame, Shame, Shame [Sleeze Beez]
YouTube: Too Wild To Be Innocent [Sleeze Beez]

Spotify: Shame, Shame, Shame [Shirley & Company - album]
Spotify: Look Like Hell [Sleeze Beez - album]

YouTube: Disco Really Made It [Gruppo Sportivo]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 15 februari 2025

#640: Various - No Wave (1978) / Propaganda (No Wave II) (1979)

In de late jaren zeventig verschenen er twee compilaties die ik veel heb gedraaid. Enerzijds omdat er groepen op staan die ik niet of nauwelijks kende, anderzijds omdat er exclusieve tracks op stonden van bekende artiesten. Het gaat om No Wave en Propaganda (No Wave II).

De eerstgenoemde plaat bevat tracks van Squeeze (2x), The Police (2x), Joe Jackson (2x), Klark Kent, The Secret, The Stranglers (2x) en The Dickies (2x).

Het album komt uit 1978, is een staalkaart van platenmaatschappij A&M Records en heeft als subtitel "A Musical Dip Into The Ocean Of Contemporary Sounds". Veel new wave en punk dus. Het album was gericht op de Amerikaanse markt en het zal dus wat later zijn geweest toen ik het aanschafte. 

Dat het ging om een opvallende picture disc, zal er vast mee te maken hebben gehad dat het album mijn aandacht trok. Op de voorkant staat de reguliere hoesfoto, op de achterkant een close-up van een pizza. 

Op dat moment waren een drietal namen mij niet echt bekend. De eerste was Klark Kent (achter het pseudoniem bleek Stewart Copeland van The Police schuil te gaan) en van zijn gelijknamige 10-inch is Don't Care opgenomen. Het nummer was door Sting afgewezen voor de band en toen heeft Copeland het zelf opgenomen. 

Ik vond het nummer zo leuk dat ik direct naar de 10-inch zelf op zoek ben gegaan. Sowieso ben ik een fan van nummers van The Police die geschreven zijn door Copeland of Andy Summers. Luister eens naar deze playlist en je krijgt een ander beeld van band, zo zonder de hits van Sting.

I'm Alive van The Secret (een band die maar kort bestaan heeft) sprak mij niet zo aan, maar Give It Back en You Drive Me Ape (You Big Gorilla) bleken lekkere VS punk rock tracks te zijn, in de trant van Ramones. Heerlijk.

De markt voor de verzamelaar Propaganda (No Wave II) van een jaar later was primair Europa, al staan er veel dezelfde artiesten op. Het leuke van deze plaat is dat op kant A allemaal niet eerder uitgebrachte live-opnamen staan. 

De leukste daarvan vind ik Come On, een lekker intense Chuck Berry-cover door Joe Jackson dat later als b-kantje voor singles werd gebruikt, en Landlord van The Police. Dat nummer was de b-kant van de Message In A Bottle single en werd regelmatig live uitgevoerd.

Op de B-kant staan studio-opnamen. Van The Secret komt Weather Station, maar dat kan mij wederom niet bekoren. The Doll van Shrink is op een leuke manier vreemd en Joey van The Reds heeft een lekker snerpende gitaar. De leukste verrassing was echter Wrong Way van Squeeze dat voordien alleen op een flexi-disc bij het magazine Smash Hits in het VK verkrijgbaar was geweest.

Afijn, genoeg redenen om deze vinylschijven zo nu en dan weer eens uit de kast te halen.

© 2025 TTZL


Discogs: No Wave

Spotify: The Police - Copeland & Summers [playlist]

YouTube: Don't Care [Klark Kent] 
YouTube: I'm Alive [The Secret]
YouTube: Give It Back [The Dickies]
YouTube: You Drive Me Ape (You Big Gorilla) [The Dickies]

YouTube: Come On (live) [Joe Jackson]
YouTube: Landlord (live) [The Police]
YouTube: Weather Station [The Secret]
YouTube: The Doll [Shrink]
YouTube: Joey [The Reds]
YouTube: Wrong Way [Squeeze]



Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 8 februari 2025

#639: VA - Rot Op 69 (2024)

Het is weer bijna 14 februari, Valentijnsdag. Van oudsher een dag waarop anonieme geliefden elkaar extra aandacht geven, maar onder druk van de commercie is dat 'anoniem' verdwenen. Normaal gesproken zou ik er geen aandacht aan schenken, maar de Rot Op 69 bracht daar verandering in.

Eigenlijk bij toeval kwam ik een bericht tegen waarin aandacht werd geschonken aan die lijst vol anti-liefdesliedjes naar aanleiding van Valentijnsdag.

De lijst werd in 2024 samengesteld door het Vlaamse  Radio Willy, een digitaal radiostation voor liefhebbers van 'stevige rock of classics'. En het moet gezegd, het is een eclectische lijst geworden met een flink aantal juweeltjes. Ik pik er hieronder een paar uit.

Op 69 staat Alice Cooper met Poison en alhoewel het niet kan tippen aan zijn jaren zeventig werk, is het wel een prima track met een lekker gierende gitaar. In het 69-60 bereik vind ik verder Lily Allen's Fuck You en Motörhead's Bye Bye Bitch Bye Bye eruit springen en was I Hate Everything About You van Three Days Grace een prettige verrassing. Een nummer in de stijl van Green Day of The Offspring, maar dan beter.

Tussen 59 en 50 vinden we Anouk's doorbraaknummer Nobody's Wife en Led Zeppelin's heerlijke Babe I'm Gonna Leave You. Ook leuk is Metallica's cover van het Misfits-nummer Die, Die My Darling van het Garage Inc. album en de comeback van Yes met Owner Of A Lonely Heart mas ook niet onvermeld worden.

Tussen 49 en 40 bevallen mij vooral de fanatieke Dusty Springfield-cover I Just Don't Know What To Do With Myself van The White Stripes, Black van Pearl Jam en het heerlijke over-de-top Too Drunk To Fuck van Dead Kennedys.

In het volgende segment (39-30) zit het prachtige en tegelijk licht cynische 50 Ways To Leave Your Lover van Paul Simon en Soft Cell's cover van Tainted Love (het noga; onbekende origineel is van Gloria Jones uit 1964). 

We naderen nu de bovenste regionen en het gedeelte tussen 29 en 20 is tot nu toe het sterkste. Hier vinden we namelijk Liar van Rollins Band, een persoonlijke favoriet met het scherpe contrast in intensiteit tussen couplet en refrein. Verder zijn New Order's Blue Monday, Closer van Nine Inch Nails, Love Will Tear Us Apart van Joy Division en zelfs De Raggende Manne met Poep In Je Hoofd.

Tussen 19 en 10 vind ik Alanis Morisette's You Oughta Know, Girlfriend In A Coma van The Smiths en Carly Simon's You're So Vain de sterkste tracks, met name door de geweldige teksten van die nummers. Bij de bovenste negen tracks zijn Nazareth's Love Hurts, So Lonely van The Police en Fleetwood Mac's Go Your Own Way mijn favoriete tracks.

Na deze lange opsomming is mij wel duidelijk geworden dat er een heleboel goede nummers zijn gemaakt die over de schaduwzijde van de liefde gaan. Niet alle nummers in de Rot Op 69 zijn mijn smaak, maar van ruim meer dan de helft kan je hele leuke playlist maken. Ik ga maar eens kijken of Radio Willy voor dit jaar een nieuwe lijst heeft gemaakt!

© 2025 TTZL


Officiële website: Willy Radio
Wikipedia NL: Willy Radio

Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 1 februari 2025

#638: Marianne Faithfull - Broken English (1979)

Marianne Faithfull overleed deze week, 78 jaar oud. Ze had op latere leeftijd meerdere problemen met haar gezondheid, waaronder longemfyseem (als gevolg van lang en veel roken). 

In de tweede helft van de jaren zestig werd zij snel bekend, verdween weer net zo snel van het toneel en kende een opmerkelijke comeback vanaf de late jaren zeventig. 

Ze brak door in 1964 met As Tears Go By, anderhalf jaar voordat de Rolling Stones hun eigen versie uitbrachten. Daarna volgden onder andere Come And Stay With Me, This Little Bird en Summer Nights (dat ook in Nederland de Top 40 haalde). 

Zij was in die tijd niet gekend als songschrijver, maar op de b-kant van haar voorlopig laatste single (Something Better uit 1969) staat het door haar met Mick Jagger en Keith Richards geschreven Sister Morphine. De Stones zouden Sister Morphine later zelf opnemen voor hun Sticky Fingers album uit 1971.

Faithfull was eind jaren zestig waarschijnlijk nog bekender door haar relatie met Mick Jagger dan door haar eigen muzikale carrière. Na de breuk begin 1970 zou Faithfull lange tijd geen muziek meer uitbrengen en raakte zij aan lager wal door het gebruik van drank en drugs. 

In 1976 bracht zij haar eerste album in tien jaar uit. Dreamin' My Dreams is gevuld met country music en werd in 1978 heruitgebracht als Faithless. Dat album werd geen succes en haar echte comeback kwam met Broken English in 1979. 

Op het album staat een mengeling van onder andere pop en new wave met een rauw randje. Haar stem is door drank, drugs en roken verweerd geraakt en grofweg een octaaf lager dan voorheen. Je hoort de slijtage, maar het past wonderwel bij het mede door haarzelf geschreven materiaal waarin seks, wanhoop en realisme de boventoon voeren. Faithfull vindt zichzelf opnieuw uit en het wordt algemeen beschouwd als haar beste album. 

Het titelnummer Broken English opent het album en verwijst naar het toen aanwezige terrorisme, zoals van de Rote Armee Fraktion. Muzikaal heeft het uptempo nummer een donkere, dreigende toon. Muzikaal zitten Witches' Song, Brain Drain en What's The Hurry? in hetzelfde vaarwater.

Guilt is geschreven door haar gitarist Barry Reynolds die van aan veel tracks meeschreef en ook sommige songs produceerde. Het is een bijna een ballad en kent een ingehouden sfeer. Tekstueel verwijst naar hun beider katholieke opvoeding. De single The Ballad Of Lucy Jordan gaat over de wanhoop van een huisvrouw in een buitenwijk die op het punt staat van het dak te springen. Het nummer was al bekend van de versie (uit 1974) van Dr. Hook & The Medicine Show, maar Faithfull's versie voelt intenser.

Het album sluit af met Why'd Ya Do It, een nummer met een reggae-ritme, een snerpende gitaar en een bijtende tekst over een vrouw die haar ontrouwe partner confronteert. De sexueel expliciete tekst zorgde in sommige landen voor problemen, maar Faithfull weigerde het van het album weg te laten. Dichter en schrijver Heathcote Williams schreef de tekst met Tina Turner in gedachten, maar Faithfull overtuigde hem dat Turner dit nooit zou gaan zingen.

Eén van de beste nummers van het album vind ik de cover van John Lennon's Working Class Hero. Lennon's versie met alleen akoestische gitaar is krachtig, maar de muzikale omlijsting bij Faithfull geeft het een hele andere beleving (luister eens naar die bas!) en de vocale voordracht is minstens even goed.

Broken English is een geweldig album en werd alleen maar beter door de heruitgave in 2013. Op de tweede CD staat namelijk het album in de eerste (originele) mix, die Faithfull zelf prefereerde. Zo duurt Why'd Ya Do It daarop niet ruim zes minuten, maar is zelfs nog twee minuten langer. En er staat ook een hele mooie, nieuwe versie van Sister Morphine op, die ontstond tijdens de Broken English sessies en voorheen alleen als b-kant van een 12-inch verkrijgbaar was.

Ook na dit album bleef Marianne Faithfull regelmatig sterke albums afleveren en bleef daarmee misschien wel relevanter dan veel van haar succesvollere tijdgenoten. Vooral de diverse samenwerkingen met Nick Cave en zijn compaan Warren Ellis mogen hierbij niet onvermeld blijven.

© 2025 TTZL


Officiële website: Marianne Faithfull
Wikipedia EN: Marianne Faithfull
Wikipedia NL: Marianne Faithfull

YouTube: Broken English [album]
Spotify: Broken English [album - deluxe version]
YouTube: Witches' Song
YouTube: Brain Drain
YouTube: Guilt

YouTube: As Tears Go By [video]
YouTube: Summer Nights
YouTube: Something Better [video]
YouTube: Sister Morphine

YouTube: As Tears Go By [Rolling Stones - video]
YouTube: Sister Morphine [Rolling Stones]
YouTube: The Ballad Of Lucy Jordan [Dr. Hook & The Medicine Show]
YouTube: Working Class Hero [John Lennon]
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)