#659: Ramones - Leave Home (1977)

Slechts negen maanden na hun debuutalbum (zie blog #171) kwam Ramones in januari 1977 al op de proppen met hun tweede album, Leave Home. Niks sophomore album curse, gewoon stug doorgaan op de ingeslagen weg en al het geleerde in praktijk brengen.

Dat levert een album op dat misschien niet net zo verrassend en memorabel is als het debuut (hoe zou dat ook kunnen?), maar geluidstechnisch was het wel een grote stap vooruit. 

Het stereobeeld van het debuut deed denken aan de platen die verschenen in de beginjaren van stereo (denk aan de vroege albums van The Beatles). Op Leave Home is dat anders. Niet meer het ene instrument op het linker- en het andere instrument op het rechterkanaal, maar een mooie verdeling over het stereo-spectrum. Ook klinkt de productie een stuk beter. Het geluid is helderder, waardoor bijvoorbeeld de vocalen van Joey Ramone er veel beter uitkomen en de melodieën liggen niet meer begraven onder de wall of sound.

Voor de luisteraar met een open oor is er ook flink wat afwisseling in de tracks te bespeuren. Zo zijn er felle, furieuze tracks als Glad To See You Go (over een gewelddadige vriendin van Dee Dee Ramone), Gimme Gimme Shock Treatment, Swallow My Pride, Commando en het geweldige Suzy Is A Headbanger (dat zijn inspiratie uit  een film noir uit 1947 haalt, Nightmare Alley).

Een andere kant van Ramones horen we in I Remember You en Oh, Oh, I Love Her So (waarin we zowaar doo-wop invloeden horen). Niet dat het nu ineens rustig wordt, maar de intensiteit en thematiek is toch duidelijk anders. Er staat ook één cover op en dat is California Sun, maar dat klinkt toch heel anders dan het origineel van The Rivieras.

Dan zijn er nog twee nummers die ik er specifiek uit wil lichten. De eerste is Pinhead, een groots nummer dat gebaseerd is op een karakter uit de film Freaks uit 1932 (een 'pinhead' is iemand met een veel kleiner hoofd dan normaal). Het is met 2:42 het langste nummer van het album (vier nummers halen niet eens de twee minuten). Naast een break tegen het einde die je volledig op het verkeerde been zet, is het ook het nummer waar de befaamde Ramones-slogan Gabba Gabba Hey voor het eerst te horen is.

Het tweede nummer is Carbona Not Glue. Thematisch borduurt het voort op Now I Wanna Sniff Some Glue van het debuut, want Carbona is de naam van een  oplosmiddel om vlekken mee te verwijderen. En dat was dus ook een probleem, want het was een beschermde merknaam. Het nummer verdween dus vrijwel direct van de tracklist (al waren er al wel wat LP's met het nummer er nog op reeds verkocht).

In de US werd Carbona Not Glue vervangen door Sheena Is A Punk Rocker en in de UK door Babysitter. En dat was eigenlijk jammer, want Carbona Not Glue is een  zeer aanstekelijke, heerlijke track die misschien wel een hitsingle had kunnen worden. Sheena kwam later op het derde album Rocket To Russia terecht en zowel Carbona Not Glue als Babysitter staan gelukkig op de heruitgaven van het album sinds 2001.

Leave Home heeft de pech dat het ingeklemd zit tussen het geweldige debuut en het beste album van Ramones, Rocket To Russia, dat tien maanden later zou verschijnen. Desalniettemin is Leave Home een prima, op zichzelf staand album waar menig band een moord voor zou doen.

© 2025 TTZL


Officiële website: Ramones

Officiële Twitter (X): Ramones
Wikipedia EN: Ramones
Wikipedia NL: Ramones

YouTube: Leave Home [album]

Spotify: Leave Home [album]

YouTube: Glad To See You Go
YouTube: Gimme Gimme Shock Treatment
YouTube: I Remember You
YouTube: Oh, Oh, I Love Her So
YouTube: Carbona Not Glue
YouTube: Suzy Is A Headbanger

YouTube: Pinhead
YouTube: Swallow My Pride

YouTube: California Sun

YouTube: Commando

YouTube: California Sun [The Rivieras]

YouTube: Now I Wanna Sniff Some Glue [Ramones]

YouTube: Sheena Is A Punk Rocker [Ramones]

YouTube: Babysitter [Ramones]

#658: Yellow Magic Orchestra - BGM (1981)

Ruim tien jaar geleden besteedde ik al eens aandacht aan mijn favoriete Yellow Magic Orchestra (YMO) album (zie blog #72). Het album dat direct daarvoor (in hetzelfde jaar) verscheen is echter ook zeer de moeite waard: BGM.

Tussen 1978 en 1979 waren er twee goed ontvangen studio-albums verschenen. Daarna volgden een live-album en een mini-album. 

Daarna was het weer tijd voor een regulier studio-album. Dat werd BGM, een album waarop YMO de stap zet van uptempo, vrolijke, springerige synth-pop naar een meer volwassen geluid. Een moedige stap, want het was afwachten hoe de aanhang zou reageren.

BGM staat (naar verluidt) voor 'background music' maar de meeste nummers op het album hebben weinig tot niets te maken met ambient of muzak (in Japanse advertenties werd ook wel de term 'Beautiful Grotesque Music' gebruikt). 

Het album opent met de prima Japanse pop van Ballet en Music Plans en de (aparte) YMO-kijk op de Rap Phenomena. Aardige tracks, maar nog niet heel verrassend. 

Vanaf de vierde track van kant A begint het interessant te worden. Happy End is een prachtige instrumentale track van toetsenist Ryuichi Sakamoto en de eerste track die een flink ambient-karakter heeft. Direct daarna volgt 1000 Knives en dat is een kortere, fellere, meer ritmische versie van het origineel van zijn solo-album uit 1978. Daarmee is kant A ruimschoots genietbaar, maar op kant B begint de lol pas echt. 

De midtempo ballad (als zoiets bestaat) Cue start kant B en is de meest radio-vriendelijke track (het is ook veruit het meest gestreamde nummer van het album). Direct daarop volgt U•T (wat staat voor ultraterrestrial) en dat heeft een geweldig pulserend ritme en lekker experimentele instrumentatie. Net als het daaropvolgende nummer, Camouflage, werpt het schaduwen terug naar de eerste albums, alsmede vooruit naar Technodelic.

De laatste twee nummers van kant B brengen het tempo weer wat naar beneden. We horen een slepend ritme in Mass, gecombineerd met fraaie breaks en synth-partijen die gedurende het nummer diverse sferen schilderen. Het laatste nummer doet de albumtitel de meeste eer aan. Loom is het meest ambient nummer van YMO. Het begint met een druppelend geluid en dan komt er een langzaam in volume en toonhoogte toenemend geluid bij. Na een minuut of twee gaat dat over in een ijl klanktapijt dat golvend over ons wordt uitgestort. Tegen het einde van het nummer neemt de volume weer langzaam af en dooft het nummer heel langzaam uit.

YMO heeft dus twee kanten, de synth-pop en het meer experimentele geluid en ik kan beide waarderen. Zelf hebben ze er ook nooit een onderscheid in gemaakt en speelden ze live alles door elkaar. Zelf heb ik wel een voorkeur voor de latere periode en daarom zijn zowel BGM en Technodelic mij zeer lief.  

© 2025 TTZL

Official Facebook: Yellow Magic Orchestra
Wikipedia EN: Yellow Magic Orchestra

Wikipedia NL: Yellow Magic Orchestra

YouTube: BGM [album]

Spotify: BGM [album]

YouTube: Ballet

YouTube: Music Plans

YouTube: Rap Phenomena

YouTube: Happy End

YouTube: 1000 Knives

YouTube: Cue

YouTube: U•T

YouTube: Camouflage

YouTube: Mass

YouTube: Loom

YouTube: 1000 Knives (Ryuichi Sakamoto)

#657: Sly Stone (1943-2025) / Brian Wilson (1942-2025)

Deze week overleden Sly Stone en Brian Wilson slechts twee dagen na elkaar en allebei 82 jaar oud. Zowel Stone als Wilson hebben met hun respectievelijke bands, Sly & The Family Stone en The Beach Boys, een belangrijke rol gespeeld in de popmuziek.

Sly Stone komt uit een muzikaal gezin en bespeelde op zeer jonge leeftijd al vele instrumenten. Na actief te zijn geweest in diverse bands, als disc jockey en als producer, voegden in 1967 zijn broer Freddie en hij hun bands samen tot Sly & The Family Stone. 

De multi-raciale en multi-gender band zou van grote invloed zijn op de ontwikkeling van de psychedelische soul en funk met hun mix van vele stijlen. Tussen 1968 en 1973 scoorden zij in de VS een flink aantal hits, waaronder tracks als Dance To The Music, Stand!, Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin) en de enige hit in Nederland, Family Affair. 

Frictie in de band en excessief drugsgebruik maakte midden jaren zeventig  een eind aan de succesperiode van Sly & The Family Stone, maar hun invloed is onmiskenbaar.

Het verhaal van Brian Wilson is enigszins vergelijkbaar, al waren The Beach Boys met éénentwintig Top 40 hits wel veel succesvoller in Nederland. In de herfst van 1961 richtten de drie Wilson broers (Brian, Dennis en Carl) samen met hun neef Mike Love en vriend Al Jardine de band The Pendletones op. Zij schreven Surfin' en een kleine platenmaatschappij wilde het nummer wel uitbrengen, maar dan onder de bandnaam The Beach Boys. De rest is geschiedenis.

Er volgden nog meer hits waaronder Surfin' Safari, 409, Surfin' U.S.A., I Get Around, Help Me Rhonda, California Girls en Barbara Ann. Het commerciële succes en de hooggeprezen vocale harmonieën waren echter niet genoeg voor Brian Wilson. Hij wilde zijn verworven vaardigheden in de studio ook artistiek uitbuiten met gewaagde arrangementen en onverwachte tempowisselingen.

Dat leidde tot het algemeen erkende meesterwerk Pet Sounds. Op dat album staan een aantal van de mooiste popsongs ooit gemaakt, met voor mij als hoogtepunten Wouldn't It Be Nice, Sloop John B en de perfectie in een popsong, God Only Knows.

Na Pet Sounds kwam de invasie van Britse bands en Brian Wilson raakte na het horen van The Beatles' Sgt. Pepper's Loneley Hearts Club Band danig in de war. Zijn antwoord moest het album Smile worden, maar na 85 opnamesessies werd het project gestaakt (in 2004 zou Wilson het album her-opgenomen uitbrengen en in 2011 verschenen alsnog de sessies van The Beach Boys).

In plaats van Smile verscheen het album Smiley Smile met daarop de mini-opera Heroes And Villains (van de Smile-sessies) en het prachtige Good Vibrations. Brian Wilson verloor zich echter steeds meer in drugsgebruik en kreeg zware mentale problemen. Hij trok zich steeds verder terug uit The Beach Boys en de albums werden steeds minder van kwaliteit.

Op latere leeftijd ging het weer beter met Wilson, maar de hoogtijdagen keerden nimmer weer. Dat neemt echter niets weg van de geweldige nalatenschap van Brian Wilson met The Beach Boys. De popmuziek is oneindig rijker geworden door hun bijdrage.

© 2025 TTZL

Official website: Sly Stone / Brian Wilson
Wikipedia EN: Sly Stone / Brian Wilson

Wikipedia NL: Sly Stone / Brian Wilson

Sly And The Family Stone

YouTube: Dance To The Music

YouTube: Stand!

YouTube: Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin)

YouTube: Family Affair

The Beach Boys

YouTube: Surfin'

YouTube: Surfin' Safari

YouTube: 409

YouTube: Surfin' U.S.A.

YouTube: I Get Around

YouTube: Help Me Rhonda

YouTube: California Girls

YouTube: Barbara Ann

YouTube: Wouldn't It Be Nice

YouTube: Sloop John B

YouTube: God Only Knows

YouTube: Heroes And Villains

YouTube: Good Vibrations

#656: The Fixx - Reach The Beach (1983)

Schoolvrienden Cy Curnin (zang) en Adam Woods (drums) richtten in 1979 de band Portraits op. Na toevoeging van een toetsenist, gitarist en bassist nemen ze twee singles op voor Ariola. Als The Fix nemen ze daarna nog één single op voor het kleine 101 Records. Ze hebben nog geen succes, maar wel wekken ze de interesse van het grote MCA Records.

Die maatschappij wil ze wel onder contract nemen, maar niet onder de naam 'The Fix', omdat deze als verwijzing naar drugsgebruik gezien kon worden ('getting a fix'). De band wil niet een geheel andere naam aannemen en daarom kom het compromis The Fixx eruit.

MCA koppelt de band aan producer Rupert Hine en het debuutalbum Shuttered Room is het resultaat. Het album levert twee hits op in Canada en de VS (Stand Or Fall en Red Skies), maar doet weinig in thuisland Engeland en de rest van Europa. Het album in wat onevenwichtig, maar laat wel potentie horen.

Dat wordt door de band en Rupert Hine volledig waargemaakt op het tweede album, Reach The Beach. De new wave met pop-rock en art-rock invloeden komt hier tot volle wasdom, zowel artistiek als commercieel. Dat laatste overigens weer met name in Canada en de VS. De eerste single Saved By Zero doet het daar al goed, maar de klapper komt met One Thing Leads To Another: #1 in Canada en #4 in de VS.

Het zijn dan ook allebei muzikaal sterke nummers nummers met een lekkere hook en een memorabel refrein, gekoppeld aan sterke zang en een prima productie. Ook de derde single The Sign Of Fire past prima in dit rijtje.

Er staan echter ook nummers op het album met een iets andere signatuur. Zo heeft Running opvallende breaks, een hoog tempo en staccato-gitaarklanken. Titelnummer Reach The Beach en Outside slepen zich lekker traag voort, terwijl Changing en Liner opvallen door hun afwijkende zanglijnen.

Naast de eerder genoemde singles bevallen mij specifiek twee nummers. Ten eerste is dat Priviledge waarin opnieuw een staccato spelende gitaar de hoofdrol pakt, naast de sterke zang(lijnen) en het uitgekiende arrangement. Er gebeurt van alles en nog wat op de achtegrond in dit nummer. 

Een andere favoriet is Opinions. Dat is een verfijnd soort rock-ballad met een prachtig atmosferisch intro en een prima opbouw. In een mooie break komt het geluid uit het intro nog even terug, voordat het nummer naar een mooie conclusie wordt gebracht. Prachtig.

Tijdens het maken van dit tweede album komt ook de definitieve formatie van de band tot stand met, naast Curnin en Woods, toetsenist Rupert Greenall, gitarist Jamie West-Oram en bassist Dan K. Brown. Tot op de dag van vandaag is dat de bezetting van The Fixx.

Je hebt zo van die platen waar je als tiener of jongvolwassene mee bent opgegroeid en die je dan niet meer kwijtraakt. Voor mij is Reach The Beach van The Fixx zo'n plaat. Iedere draaibeurt is weer een feest der herkenning.

© 2025 TTZL

Official website: The Fixx
Wikipedia EN: The Fixx

Wikipedia NL: The Fixx

YouTube: Reach The Beach [album]

Spotify: Reach The Beach [album]

YouTube: One Thing Leads To Another

YouTube: The Sign Of Fire

YouTube: Running

YouTube: Saved By Zero

YouTube: Opinions

YouTube: Reach The Beach

YouTube: Changing

YouTube: Liner

YouTube: Priviledge

YouTube: Outside

YouTube: Stand Or Fall [video]

YouTube: Red Skies 

#655: Cheap Trick - Dream Police (1979)

In blog #141 verhaalde ik al over de vroege jaren van Cheap Trick en het onverwachte succes van het (Japanse) live-album Cheap Trick At Budokan. Slechts een week voor de opnamen was hun derde studio-album (Heaven Tonight) verschenen en daarom horen we daarop vooral nummers van de eerste twee albums (Cheap Trick en In Color).

Het eerste album kende een rauw geluid, maar op het tweede album was de focus meer op pop, onder andere door het gebruik van synthesizers en radio-vriendelijke productie. Het derde album combineerde de elementen van beide albums en dat leidde tot hun beste album tot dan toe.

Na het opnieuw rauwe geluid van het live-album was het de vraag welke kant Cheap Trick op zou gaan: terug naar het kale, ruwe geluid van Cheap Trick en At Budokan of verder op de weg die met In Color en Heaven Tonight was ingezet?

Het vierde studio-album gaf eenduidig antwoord op die vraag. Dream Police uit 1979 bouwt voort op Heaven Tonight en schroefde het gebruik van synths en strijkers op. Gelukkig leidt dit niet tot zoetsappige toestanden, misschien met uitzondering van de (in de VS succesvolle) single Voices. 

Rock en pop domineren de rest van het album. Soms slaat de balans iets door richting pop, zoals in het geweldige en wat sinistere titelnummer Dream Police en in Way Of The World (niet verrassend zijn beide als single uitgebracht). De vierde single was I'll Be With You Tonight en dat nummer helt al wat meer richting rock, maar heeft wel een lekker meezingbaar refrein. 

In dezelfde categorie vallen I Know What I Want en het heerlijke, bijna acht minuten lange Need Your Love. Dat nummer heeft een heerlijk traag, dreigend en slepend begin en heerlijke breaks gedurende het eerste gedeelte van het nummer. Iets over de helft neemt het tempo ineens flink toe en wordt het nummer ook veel luider. Heerlijke instrumentale passages met brute gitaarlicks volgen totdat het nummer tot een rustige einde wordt gebracht. Een wereldnummer dat al was te beluisteren op At Budokan (voordat dit album dus verschenen was).

Tenslotte staan er nog drie heerlijke uptempo rockers op het album. The House Is Rockin' (With Domestic Problems) dendert vanaf het begin ruim vijf minuten heerlijk door. Op het album volgt direct Gonna Raise Hell en dat nummer heeft, net als Need Your Love, zo'n heerlijk traag en slepend ritme. Ook hier wordt de tijd genomen, want het nummer duurt ruim negen minuten. Er zitten lekkere breaks in en aan het eind komen er ook nog strijkers bij, maar op één of andere manier past het wel. Writing On The Wall is het derde stevige nummer en dat gaat weer direct vanaf de start los. Refreinen met pop-invloeden worden afgewisseld met stevig gitaarwerk.  

Na het grote succes van At Budokan (en met name de single I Want You To Want Me) kocht ik natuurlijk Dream Police zodra het album uitkwam in 1979 en heb het grijsgedraaid, net als de CD-versie uit 1986. En nog steeds draai ik het album met enige regelmaat, maar nu de mooie geremasterde versie uit veertien  CD's tellende The Complete Epic Albums Collection (aanbevolen!).

© 2025 TTZL

Official website: Cheap Trick
Wikipedia EN: Cheap Trick

Wikipedia NL: Cheap Trick

YoTube: Dream Police [album]

Spotify: Dream Police [album]

YouTube: Dream Police

YouTube: Way Of The World

YouTube: The House Is Rockin' (With Domestic Problems)

YouTube: Gonna Raise Hell

YouTube: I'll Be With You Tonight

YouTube: Voices

YouTube: Writing On The Wall

YouTube: I Know What I Want

YouTube: Need Your Love

YouTube: I Want You To Want Me