#677: Squeeze - Cool For Cats (1979)

Squeeze is wereldberoemd in het Verenigd Koninkrijk. Daarmee wil ik niet zeggen dat de band buiten het VK niet bekend is, maar de status erbinnen en erbuiten is onvergelijkbaar: in het VK bereikten bijna dertig Squeeze-singles de hitparade, in Nederland slechts drie: Hourglass (1987), Labelled With Love (1981) en Cool For Cats (1979).

Squeeze start in 1973 als schoolvrienden Chris Difford (gitaar, zang) en Glenn Tilbrook (gitaar, zang) samen met Jools Holland (toetsen), Harri Kakoulli (bas) en Gilson Lavis (drums) de band oprichten. 

Na een EP (Packet Of Three, 1977) en debuutalbum (Squeeze, 1978) dat drie hits in het VK oplevert, volgt het tweede album Cool For Cats in 1979. De dichtheid van goed geschreven, pakkende popsongs is dan al hoog en zou twee albums later ertoe leiden dat Rolling Stone magazine over Difford en Tilbrook schreef als 'the new Lennon & McCartney'. 

Ondanks dat Cool For Cats hun tweede album is, heeft Squeeze geen last van de sophomore slump. Integendeel, het album opent sterk met het uptempo Slap & Tickle (een succesvolle single in het VK) dat een heerlijk synth-intro heeft en mooie, gedubbelde zang. Na de prima tracks Revue en Touching Me, Touching You volgt het opvallende It's Not Cricket. Opvallend, want wanneer hoor je nou zo'n opvallende rol voor een klokkenspel in een popnummer? En het werkt ook nog!

It's So Dirty en The Knack sluiten kant A af en met name dat laatste nummer vind ik erg goed. Dat komt door de aparte zanglijnen, een spannende instrumentatie (er gaat een bepaalde dreiging vanuit) en een mooie break. 

Na het enige door Jools Holland gezongen nummer (Hop, Skip & Jump) volgt de grootste hit van het album: Up The Junction. Deze nummer twee hit in het VK zou in zijn eentje voldoende moeten zijn om je te overtuigen van het vakmanschap van Difford & Tilbrook. Heerlijke melodie, geweldig gezongen, goede tekst en zorgvuldig gearrangeerd. Pop-perfectie.

Daarmee is de koek echter niet op. Na opnieuw twee prima nummers (Hard To Find en Slightly Drunk) volgen nog twee uitsmijters. Het op-een-na-laatste nummer van het album is Goodbye Girl (een kleine single hit in het VK) en dat kent weer een heerlijk meezingbaar refrein en is muzikaal geraffineerd.

Het laatste nummer is het titelnummer Cool For Cats, wederom een nummer twee hit in het VK en hun grootste hit in Nederland. Het is best een opmerkelijke hit met zijn staccato-zang, uitgesponnen break in het midden van het nummer en de lange outtro met piano-solo. Het past allemaal echter perfect bij elkaar en laten wederom zien wat voor een goede songsmids Difford & Tilbrook zijn.

De band is twee keer gestopt, maar ook weer gestart, zij het met flinke bezettingswisselingen rondom de vaste kern van Difford & Tilbrook. Ze treden nog steeds op en doen samen met Madness in december een tour in het VK.

© 2025 TTZL

Officiële website: Squeeze

Wikipedia EN: Squeeze
Wikipedia NL: Squeeze

YouTube: Cool For Cats [album]
Spotify: Cool For Cats [playlist]

YouTube: Slap & Tickle

YouTube: Revue

YouTube: Touching Me, Touching You

YouTube: It's Not Cricket

YouTube: It's So Dirty

YouTube: The Knack

YouTube: Hop, Skip & Jump

YouTube: Up The Junction [video]

YouTube: Hard To Find

YouTube: Slightly Drunk

YouTube: Goodbye Girl

YouTube: Cool For Cats

YouTube: Labelled With Love [video]

YouTube: Hourglass [video]

#676: The Residents - From The Plains To Mexico (1989)

Cube-E (The History of American Music in 3 E-Z Pieces) was de titel van een theatershow waarmee The Residents op tour waren tussen juli 1989 en november 1990. Het was een optreden in drie delen over de Amerikaanse muziekgeschiedenis: 'Buckaroo Blues', 'Black Barry' en 'The Baby King'.

Het eerste deel ging over country muziek, het tweede deel over Afro-Amerikaanse muziek en het derde deel over de plek waar beide muziekstromingen werden gecombineerd: Elvis Presley.

In oktober 1989 verscheen een cassette met live-opnamen van deel één en twee en het studio-album van deel drie: The King & Eye (zie blog #3). 

In augustus 1989 was echter al het openingsnummer van de show verschenen. Het stond op een éénzijdige single die een Italiaanse uitgever bij het boek An Almost Complete Collection Of Lyrics, 1972 To 1988 had gevoegd. Dit was geen live-opname, maar een vroege studio-versie die veel stemmiger is dan latere versies.

Dat openingsnummer had indruk gemaakt op mij gemaakt toen ik de show zag in het Muziektheater in Amsterdam op 6 maart 1990. Ik was dan ook blij dat ik het boek met de single From The Plains To Mexico op de kop kon tikken, omdat het zo'n andere sfeer heeft in vergelijking met latere versies, zoals de live-versie van 6 maart 1990 (het Amsterdamse concert werd uitgebracht als live-album). 

De audio van het Cube-E project is goed gedocumenteerd, meest recentelijk in 2020 op de 7CD Cube-E Box (The History Of American Music In 3 E-Z Pieces) in The Residents pREServed series. Helaas is er geen complete video-opname van de show beschikbaar en dat is echt een groot gemis. 

© 2025 TTZL

Officiële website: The Residents

Wikipedia EN: The Residents
Wikipedia NL: The Residents

YouTube: From The Plains To Mexico [single]

YouTube: From The Plains To Mexico [live]

#675: Ace Frehley (1951-2025)

Toen ik dit blog eind 2012 startte, was het maken van een necrologie niet direct waar ik aan dacht. Toch heb ik menigmaal aandacht besteed aan het overlijden van een bekende artiest. Ook deze week kom ik er niet onderuit met het overlijden van één mijn jeugdhelden: KISS-gitarist Ace Frehley.

In september van dit jaar maakte Frehley een lelijke val in zijn thuisstudio en kreeg als gevolg daarvan een hersenbloeding. Hij is daarvan niet meer hersteld en lag sindsdien in een kunstmatige coma. Deze week is de behandeling gestaakt en is hij op 16 oktober overleden.

Lead-gitarist Frehley was één van de vier oprichters van KISS, samen met Paul Stanley (ritmegitaar, zang), Gene Simmons (bas, zang) en Peter Criss (drums, zang). Van 1973 tot 1982 maakte hij deel uit van de band en hij keerde terug voor de Reunion Tour in 1996, waarvoor ook Criss weer in de band werd opgenomen. Op het daaropvolgende album Psycho Circus (1998) krijgen Frehley en Criss wel credits, maar hun werkelijke bijdrage en betrokkenheid is niet groot. In 2002 verliet Frehley nogmaals KISS.

Toch moet de invloed van Frehley op het geluid van KISS tussen 1973 en 1982 niet worden onderschat. Van alle vier de leden was hij degene die ervoor waakte dat KISS niet te ver afdreef van de hard rock basis. Alhoewel Stanley en Simmons de voornaamste songschrijver en zangers waren, schreef ook Frehley voor bijna ieder album wel (mee aan) één of meerdere tracks. Vooral in de tracks die hij alleen schreef en/of zong kun je zijn invloed goed horen. Ik heb daarom een Ace Frehley Top Ten samengesteld van die nummers.

Direct op het eerste album (KISS, 1974) is het raak. Frehley schreef de door Simmons gezongen KISS-klassieker Cold Gin. Het nummer heeft een heerlijke gitaar-intro en een aangenaam slepend ritme. Vanaf de start is het een concert-favoriet geweest. Voor het tweede album (Hotter Than Hell, 1974) schrijft hij Parasite en Strange Ways. Eerstgenoemde is een door Simmons gezongen uptempo nummer met een heerlijk smerig klinkende gitaar. Het andere nummer lijkt qua stijl op Cold Gin en is ook een prima nummer, dit keer gezongen door Criss.

De drummer zingt ook Getaway van het derde album (Dressed To Kill, 1975) en daarin zitten iets meer pop-invloeden, maar de gitaar klinkt nog even vuig als in de eerder genoemde tracks. Het succes van het live-dubbelalbum Alive! (1975) wordt gecontinueerd met studio-album nummer vier, Destroyer (1976), maar daarop staat geen nummer dat door Frehley in zijn eentje is geschreven, net als op het daarna verschenen Rock And Roll Over (1976).

In 1977 verschijnt Love Gun en daarop staat Shock Me dat niet alleen door Frehley is geschreven, maar voor het eerst ook door hem wordt gezongen. Het is opnieuw een prima hard rock track en ook zijn zang bevalt mij zeer. KISS is op dat moment waanzinnig populair en de bandleden vragen zich af hoe nu verder te gaan. In de daaropvolgende twee jaar verschijnen daarom het live-dubbelalbum Alive II (1977), het verzamelalbum Double Platinum (1978) en solo-albums  van de vier leden (zie blog #307).

In 1979 verrast KISS met het zevende studio-album Dynasty en de monsterhit I Was Made For Lovin' You. Op dit album staan een flink aantal nummers die pop- en disco-invloeden hebben ten faveure van de hard rock. Frehley is niet blij met die keuze en probeert bij te sturen met een demo-tape met daarop vijf nummers. Drie daarvan belanden uiteindelijk op het album en geven het album nog net voldoende hard rock momenten.

De eerste is 2,000 Man, een Rolling Stones cover van een track op Their Satanic Majesties Request (1967). Frehley maakt van het psychedelische nummer een pakkende rock song en levert een geweldige vocale prestatie. De andere twee tracks, Hard Times en Save Your Love, zijn wat mij betreft de sterkste nummers van het album. 

Iets soortgelijks is van toepassing op de Frehley-songs Talk To Me en Two Sides Of The Coin op Unmasked (1980). Het zijn de lichtpuntjes op een verder zwak album dat de identiteitscrisis van KISS verder onderstreept. 

KISS keert sterk terug in 1981 met Music From "The Elder" (zie blog #61), al wordt het album pas veel later door pers en veel fans op waarde geschat. De invloed van Frehley is hier al minder, hij schrijft mee aan drie nummers en verzorgt op één track de vocalen. 

Frehley is helemaal niet betrokken bij de vier nieuwe tracks op het verzamelalbum Killers (1982) en bij het studio-album Creatures Of The Night (1982), ook al staat hij nog op de covers en krijgt hij credits. Zijn alcohol- en medicijnenverslaving, gekoppeld aan zijn onvrede over de koers van de band leidt daarna tot zijn vertrek.

Frehley heeft flink wat solo-albums gemaakt en had kortstondig de band Frehley's Comet. Niet alle albums zijn voltreffers, maar er zitten flink wat prima platen bij en met name Anomaly uit 2009 is geweldig. 

Dus luister naar de playlist, het solo-album uit 1978 en Anomaly en geniet nog een keer van de gitarist die gerekend wordt tot The 100 Greatest Metal Guitarists Of All Time.

© 2025 TTZL

Officiële website: Ace Frehley

Wikipedia EN: Ace Frehley
Wikipedia NL: Ace Frehley

YouTube: KISS - Ace Frehley Top Ten [playlist]
Spotify: KISS - Ace Frehley Top Ten [playlist]

YouTube: Cold Gin [g: Ace Frehley / z: Gene Simmons]

YouTube: Parasite [g: Ace Frehley / z: Gene Simmons]

YouTube: Strange Ways [g: Ace Frehley / z: Peter Criss]

YouTube: Getaway [g: Ace Frehley / z: Peter Criss]

YouTube: Shock Me [g+z: Ace Frehley]

YouTube: 2,000 Man [g: Mick Jagger, Keith Richards / z: Ace Frehley]

YouTube: Hard Times [g+z: Ace Frehley]

YouTube: Save Your Love [g+z: Ace Frehley]

YouTube: Talk To Me [g+z: Ace Frehley]

YouTube: Two Sides Of The Coin [g+z: Ace Frehley]

[g: geschreven / z: zang]

YouTube: I Was Made For Lovin' You [video]

YouTube: 2,000 Man [Rolling Stones]

#674: The Moody Blues - Timeless Flight (2013)

John Lodge (hij overleed deze week op 82-jarige leeftijd) was de bassist van The Moody Blues vanaf hun tweede album tot aan het einde van de band in 2018. Hij was zeer bepalend voor het geluid van de band. Niet alleen omdat hij één van de songschrijvers en zangers was, maar vooral ook door zijn basspel.

Hij heeft daarvoor ook erkenning gekregen door hoog te eindigen in lijstjes als de top ten bass players of all time, kreeg een Lifetime Achievement Award van Prog magazine en werd met The Moody Blues opgenomen in de Rock And Roll Hall Of Fame in 2018.

Lodge vormde met Justin Hayward (gitaar, zang), Mike Pinder (toetsen, zang), Ray Thomas (o.a. fluit, toetsen, percussie, zang) en Graeme Edge (drums) de bezetting van The Moody Blues waarmee tussen 1966-1972 de grootste successen werden behaald.

In die periode haalden zes nummers de Nederlandse Top 40: Go Now!, Nights In White Satin, Ride My See-Saw, Question, The Story In Your Eyes en I'm Just A Singer (In A Rock And Roll Band).

De Moodies waren pioniers van het progressive rock genre en bands als Yes en King Crimson hebben dankbaar gebruik gemaakt van de grondbeginselen die door The Moody Blues gelegd waren en hebben er hun eigen draai aan gegeven. Die hitsingles vertellen echter maar een klein deel van het verhaal. In dezelfde periode maakten ze namelijk zeven albums die geweldige  muziek bevatten en meer zijn dan vehikels voor de hitsingles. 

Er zijn namelijk zoveel mooie tracks op die albums te ontdekken. Ik noem  als voorbeelden Legend Of A Mind (van In Search Of The Lost Chord uit 1968), Gypsy (van To Our Children's Children's Children uit 1969) of The Land Of Make Believe (van Seventh Sojourn uit 1972). Al die albums tussen 1966 en 1972 zijn ook nog eens (min of meer) conceptalbums en worden dus bij voorkeur van begin tot eind beluisterd.

In 2013 verscheen het carrière-overzicht Timeless Flight en in zijn meest uitgebreide uitvoering bood dat zowel een prachtige selectie van de studio-albums op vijf CD's, als live-hoogtepunten op zes CD's, als drie DVD's met opnamen van promo-video's en live-opnamen en tenslotte drie DVD's met vijf albums in surround sound. Een geweldig overzicht van een geweldige groep.

© 2025 TTZL

Officiële website: The Moody Blues

Wikipedia EN: The Moody Blues
Wikipedia NL: The Moody Blues

YouTube: Timeless Flight [playlist van een deel van de box]

Spotify: Timeless Flight [playlist van een deel van de box]

YouTube: Go Now!
YouTube: Nights In White Satin [video]
YouTube: Ride My See-Saw
YouTube: Question
YouTube: The Story In Your Eyes

YouTube: I'm Just A Singer (In A Rock And Roll Band)

YouTube: Legend Of A Mind

YouTube: Gypsy

YouTube: The Land Of Make Believe

#673: Various - War Smash Hits (1996)

Sub Rosa is een Belgisch label dat gespecialiseerd is in avontuurlijke muziek. De naam is afgeleid van de Latijnse uitdrukking "sub rosa", wat letterlijk "onder de roos" betekent en figuurlijk iets geheims of verborgens betekent. In 1996 brachten zij het verzamelalbum War Smash Hits uit.

Het album trok mijn aandacht door de ironie van de aparte titel, in combinatie met het over-de-top commerciële ontwerp van de hoes. Daarnaast kwamen drie van de vier uitvoerenden mij bekend voor en het zijn allemaal lekker lange tracks (variërend van ruim zes tot ruim veertien minuten). Daar hou ik wel van.

Het album stelde niet teleur. De Nederlandse band Kong opent met Earthling. De band bestaat sinds 1988 en is, met uitzondering van een sabbatical tussen 2007 en 2007, sindsdien actief. Ze maakten stevige, instrumentale muziek (voorbeeld: Results) en verwierven bekendheid door hun quadrafonische opstelling bij live-optredens: alle vier de muzikanten stonden dan in een hoek van de zaal. De fijne track op War Smash Hits is een stuk rustiger dan hun werk tot dan toe. Het nummer heeft invloeden uit illbient en dub en was een voorbode van wat nog ging komen.

De tweede track is van Bill Laswell in samenwerking met DJ Spooky, Jah Wobble en Tetsu Inoue. In Black Djinn Trance is Laswell's stijl (voorbeeld Divination) onmiskenbaar: een mengelmoes van ambient, drone en dub (net als bij Wobble) en een heleboel andere invloeden, nu in combinatie met de electronica en ambient inbreng van Spooky en Inoue. Erg geslaagde track, als je het mij vraagt.

De volgende track is van de mij niet bekende Belgische band Silk Saw. Hun nummer heet Calling N.Y. en ligt muzikaal in het verlengde van de twee eerdere tracks, maar heeft wat scherpere randjes door kenmerken uit de industrial en experimental music. Ik heb nog naar wat andere tracks van Silk Saw geluisterd (zoals Torment For Some People Is A Need) en die zijn in een vergelijkbare stijl.

De afsluiter wordt verzorgd door de Joegoslavisch/Sloveense provocateurs Laibach. Deze avant-garde groep gebruikt industrial, martial en neoclassical genres als basis en door dit te combineren met met parodieën en pastiches van elementen uit het totalitarisme, nationalisme en militarisme weten ze regelmatig mensen, die het allemaal iets te serieus nemen, op de kast te jagen. Daarnaast gebruiken ze veel de Duitse taal (Laibach is de Duitse naam voor de Sloveense hoofdstad Ljubljana) en dat is natuurlijk olie op het vuur. Kijk maar eens naar de video van Geburt Einer Nation en je begrijpt wat ik bedoel.

L'Homme Armé is wat dat betreft een typische Laibach-track. Op de CD-versie van War Smash Hits volgt na de track een periode van stilte van zeven minuten voordat we nog 8 minuten horen aan (vermoedelijk) veldopnames uit (vermoedelijk) de Bosnische Oorlog (geluiden van mensen, voertuigen, geweervuur, vogelgezang, etc.).

De tracks op War Smash Hits waren nieuw voor deze compilatie, maar zijn daarna wel verschenen op eigen uitgaven van de artiesten. 

© 2025 TTZL

Facebook: Sub Rosa

Bandcamp: Sub Rosa

Wikipedia EN: Sub Rosa

Bandcamp: War Smash Hits [album]

Bandcamp: Earthling [Kong]

Bandcamp: Black Djinn Trance [Bill Laswell/DJ Spooky/Jah Wobble/Tetsu Inoue]

Bandcamp: Calling N.Y. [Silk Saw]

Bandcamp: L'Homme Armé [Laibach]

YouTube: Results [Kong]

YouTube: Divination [Bill Laswell]

YouTube: Torment For Some People Is A Need [Silk Saw]

YouTube: Geburt Einer Nation [Laibach]

#672: Nick Cave And The Bad Seeds + Kylie Minogue – Where The Wild Roses Grow (1995)

Nick Cave volg ik sinds de vroege jaren tachtig, toen hij enige bekendheid verwierf met de Australische band The Birthday Party (zie blog #378). In 1995 had hij met zijn band The Bad Seeds al acht studio-albums en één live-album uitgebracht en toen, voorafgaand aan het negende studio-album, verscheen in oktober 1995 een opvallende single.

Het nummer was een samenwerking met Kylie Minogue en dat bleek een langgekoesterde wens van Cave te zijn. In een interview in 2007 gaf hij aan dat hij al meerdere nummers voor haar had geschreven, maar dat dit het eerste nummer was waar hij tevreden over was.

Het nummer is losjes gebaseerd op Down In The Willow Garden, een murder ballad uit de Amerikaanse volksmuziek, met wortels in het Ierland van de vroege 19e eeuw. In dit nummer maakt een man een vrouw het hof en vermoordt hij haar terwijl ze samen op stap zijn. Cave gebruikte dit gegeven in zijn eigen nummer Where The Wild Roses Grow.

Muzikaal gezien is het nummer rustig en gedragen van toon, met een prachtig vormgegeven instrumentatie en arrangement. Daaroverheen horen we de stemmen van Cave en Minogue die afwisselend ieder hun eigen versie van het verhaal vertellen. Het nummer sloeg aan en werd een top tien hit in vele landen (waaronder Nederland). Het is ook blijvend populair, getuige de ononderbroken notering in de Top 2000 de afgelopen vijftien jaar.

Cave en Minogue hebben het nummer ook samen live uitgevoerd, zoals te horen is in een versie uit 2014 in de Cave-film 20,000 Days On Earth en in 2019 op het Glastonbury Festival.

Op de CD-single staan verder nog twee nummers die later niet op het Murder Ballads album uit 1996 terecht kwamen (met uitzondering van Japan waar ze als bonustracks waren opgenomen). De eerste track is The Ballad Of Robert Moore And Betty Coltrane en dat is een uptempo nummer met een fantastische verhalende tekst waarnaar het loont om aandachtig te luisteren. 

De tweede track is The Willow Garden en dat is een arrangement van de traditional waar Where The Wild Roses Grow op gebaseerd is. Het nummer werd voor het eerst opgenomen in 1927, maar werd populair gemaakt door Charlie Monroe in 1947. Het is daarna door velen opgenomen, waaronder The Everly Brothers, Art Garfunkel en The Chieftains ft. Bon Iver.

De twee nummers zijn later wel op heruitgaven van het Murder Ballads-album opgenomen en op het verzamelalbum B-Sides & Rarities.

© 2025 TTZL

Officiële website: Nick Cave / Kylie Minogue

Wikipedia EN: Nick Cave / Kylie Minogue
Wikipedia NL: Nick Cave / Kylie Minogue

Spotify: Where The Wild Roses Grow [3-track Single]

YouTube: Where The Wild Roses Grow [video]
YouTube: Where The Wild Roses Grow [live - 2014]
YouTube: Where The Wild Roses Grow [live - 2019]
YouTube: The Ballad Of Robert Moore And Betty Coltrane
YouTube: The Willow Garden

YouTube: Down In The Willow Garden [Charlie Monroe]

YouTube: Down In The Willow Garden [The Everly Brothers]

YouTube: Down In The Willow Garden [Art Garfunkel]

YouTube: Down In The Willow Garden [The Chieftains ft. Bon Iver]

#671: Tent - Without Shelter (1983) / Uncertain And Wild (1985)

Er zijn soms van die platen die mij na aanschaf direct bevallen, maar na verloop van tijd toch van de radar vallen. Een tijdje geleden, bij het zoeken naar blogonderwerpen, kwam ik twee van zulke platen tegen. Het waren Without Shelter (1983) en Uncertain And Wild (1985), twee mini-LP's van de Nederlandse band Tent.

Het leek mij toen al leuk om iets over die twee platen te schrijven, maar er bleek op YouTube en Spotify weinig tot niets van te vinden te zijn. Ik heb Tent als onderwerp toen maar op mijn lijstje met mogelijke blogonderwerpen gezet voor later, voor als ik de tijd kon vinden om de platen zelf te digitaliseren en op YouTube zetten.

Tot mijn verrassing zag ik echter deze week dat platenmaatschappij Universal in augustus 2025 beide mini-LP's in geremasterde vorm op streamingplatforms heeft geplaatst. Op Qobuz verschenen ze zelfs in High-Resolution (24-bit/96 kHz).

Tent was een band uit Kennemerland die bestond uit Tjebbo van Dijk (toetsen, percussie, zang), Anja Biemold (zang, percussie, toetsen), Kees Wassenaar (drums, percussie) en Karel van Dijck (bas, gitaar, toetsen, percussie). Daarnaast was Max van Aerschot als tekstschrijver, hoesontwerper en manager een soort vijfde bandlid.

Ik kon niet heel veel over band online vinden, maar zag wel dat ze met grote namen uit de Nederlandse muziekwereld hadden gewerkt. Zo werden eigen beheer opnamen gemaakt met Attie Bauw, voordat ze met Wereld Rekord label van EMI-Bovema in zee gingen. De twee mini-LP's voor dat label werden dan weer geproduceerd door Frank Klunhaar.

De twee platen bevatten een frisse vorm van op synthesizers en elektronische percussie gebaseerde new wave waarin ik echo's hoor van de vroege jaren tachtig muziek van Ultravox en John Foxx, Japan en New Musik.

Without Shelter is een sterk debuut, maar opener Distance en de drie nummers die het hart van het album vormen (Chase Horizons, Miles And Miles en Distress) springen er wat mij betreft uit. Ze hebben sterke ritmes, een avontuurlijke instrumentatie en boeiende zanglijnen.

Op het tweede album geldt dat opnieuw voor de opener Uncertain And Wild,  waarop een verrassende rol voor accordeons is weggelegd. Verder vallen het fanatieke Crawl Over en het rustige You Will Fall op.

Tent heeft maar kort bestaan en slechts twee mini-LP's geproduceerd, maar ik ben blij dat ze nu in ieder geval via de streamingplatforms weer voor iedereen af te spelen zijn. Nu hoeven ze alleen nog maar gevonden te worden!

© 2025 TTZL

Discogs: Tent

Wikipedia NL: Tent

YouTube: Without Shelter [album]

YouTube: Uncertain And Wild [album]

Spotify: Without Shelter [album]

Spotify: Uncertain And Wild [album]

YouTube: Distance

YouTube: Rome
YouTube: Chase Horizons

YouTube: Miles And Miles

YouTube: Distress

YouTube: It's Outdoors

YouTube: Disability

YouTube: Uncertain And Wild

YouTube: The Fear

YouTube: Crawl Over

YouTube: The Boys

YouTube: You Will Fall

YouTube: The Noise

#670: Rick Davies (1944-2025)

Reeds in blog #23 schreef ik al eens over Supertramp en nogmaals in blog #607, waarin ik beschreef hoe Rick Davies had voorkomen dat het licht van de band uitging na het vertrek van mede-songschrijver en -zanger Roger Hodgson. Vorige week ging op 81-jarige leeftijd Davies' eigen licht uit.

Supertramp was een Britse band waarin Hodgson en Davies constant met elkaar wedijverden als zangers, songschrijvers en vooral ook als contrasterende persoonlijkheden. Vaak leverde dit prachtige resultaten op, maar gaandeweg werd groeiden zij uit elkaar en dat resulteerde het in het vertrek van Hodgson in 1983 (na het zevende studio-album).

In het begin werden de songschrijver-credits gedeeld, al werd later duidelijk dat (in ieder geval vanaf het vijfde album) de nummers aan één van beiden zijn toe te schrijven (á la Lennon-McCartney). De lead vocals werden ook gedeeld door Hodgson en Davies. Op het debuutalbum (Supertramp uit 1970) zingt Davies nog maar één nummer (Shadow Song), maar dat zal op latere albums steeds vaker gebeuren. Ze zingen dan de door henzelf geschreven nummers.

Ik ben dol op de Supertramp-albums, maar bij nadere beschouwing viel mij al eerder op dat ik een lichte voorkeur blijk te hebben voor de door Rick Davies gezongen en/of (mede-)geschreven tracks. Als eerbetoon daarom hieronder mijn top 10 van 'Davies-tracks' in chronologische volgorde:

Crime Of The Century (1974)
Bloody Well Right
Crime Of The Century

Crisis? What Crisis? (1975)
Ain't Nobody But Me

Even In The Quietest Moments (1977)
Lover Boy
From Now On

Breakfast In America (1979)
Gone Hollywood
Goodbye Stranger

Brother Where You Bound (1985)
Cannonball
Better Days
Brother Where You Bound

RIP Rick Davies

© 2025 TTZL

Officiële website: Supertramp

Wikipedia EN: Rick Davies

Wikipedia NL: Rick Davies

 

Spotify: Supertramp - Rick Davies Top 10 [playlist]

YouTube: Bloody Well Right
YouTube: Crime Of The Century
YouTube: Ain't Nobody But Me
YouTube: Lover Boy
YouTube: From Now On
YouTube: Gone Hollywood
YouTube: Goodbye Stranger
YouTube: Cannonball
YouTube: Better Days
YouTube: Brother Where You Bound 

YouTube: Shadow Song