Natuurlijk, de andere drie leden van de klassieke bezetting (bassist Dougie Thomson, drummer Bob Siebenberg en saxofonist John Helliwell) waren er nog, maar was het gemis van Hodgson opvangen wel mogelijk?
Het antwoord op die vraag is Brother Where You Bound uit 1985 en dat album klinkt als een volmondig 'ja'. Althans voor mij klonk het zo, de contemporaine recensies van pers en publiek waren maar lauw. Opvallend genoeg is de waardering voor het album in de loop van de tijd veranderd en retrospectieve recensies zijn dan ook veel positiever.
Misschien kwam dat doordat de songs, die nu alleen van de hand van Davies zijn, teruggrijpen op het geluid van de vroege Supertramp albums. Hodgson was de meer pop-georiënteerde songschrijver, waar Davies' interesse meer in blues en jazz lag. Ze vonden elkaar in het prog-rock geluid van de eerste twee albums (Supertramp uit 1970 en Indelibly Stamped uit 1971). Vanaf Crime Of The Century (uit 1974) kwamen er steeds meer pop-invloeden naar voren, al kon Davies zijn ei nog wel kwijt in de door hem geschreven nummers op het album.
Door het succes van de door Hodgson geschreven singles van de albums, verschoof het geluid steeds meer van prog-rock naar pop op albums als Crisis? What Crisis? uit 1975 (zie blog #23), Even in the Quietest Moments... uit 1977 en Breakfast In America uit 1979. Uiteindelijk besloot Hodgson solo te gaan in 1983.
Het album opent met de single Cannonball (een kleine hit in Nederland) waarin subtiel jazz-rock invloeden verwerkt zitten. Vooral de lange versie op het album is een juweeltje. Daarop volgt Still In Love dat opent met een melancholieke saxofoon, waarna een springerig midtempo nummer ontstaat dat niet had misstaan op de vorige albums.
No Inbetween is een archetypische Davies-track. Het is een ballad die heel langzaam opbouwt naar een climax en dan ook weer rustig afrondt. Davies' stem klinkt hier fantastisch, mooi vol zowel als onderhuids fel, en daarom heb ik altijd zijn stemgeluid verkozen boven de wat schelle toon van Hodgson.
Better Days sluit kant A van de elpee af en is één van de topnummers van het album. Prachtige wisselingen in tempo en dynamiek, prachtig gearrangeerd en geproduceerd met een heerlijk helder geluid (net als trouwens het hele album). De songtekst met koude-oorlog-thematiek doet gedateerd aan (ook in andere tracks), maar plaats het nummer in de jaren tachtig van de vorige eeuw en het is prima.
Voordat de prima ballad Ever Open Door kant B van het album afsluit hebben we eerst mogen luisteren naar het absolute hoogtepunt van het album, het ruim zestien minuten durende titelnummer Brother Where You Bound. Tempo- en dynamiekwisselingen, breaks, veranderingen van toon en gevoel, experimentele stukjes, alles zit erin. Het is een werkstuk met vele lagen en het is alsof er een stuk of vijf nummers kunstig tot één vloeiend geheel zijn geweven.
Hierna zouden nog drie studio-albums volgen, maar die halen helaas niet hetzelfde niveau. Van het post-Hodgson tijdperk is Brother Where You Bound het beste, maar zwaar ondergewaardeerde hoofdstuk in de historie van Supertramp.
© 2024 TTZL
Wikipedia NL: Supertramp
YouTube: Brother Where You Bound [album]
Spotify: Brother Where You Bound [album]
YouTube: Cannonball
YouTube: Still In Love
YouTube: No Inbetween
YouTube: Better Days
YouTube: Brother Where You Bound
YouTube: Ever Open Door
Geen opmerkingen:
Een reactie posten