Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
Popbewerkingen van klassieke werken (zoals The 5th door Ekseption) en klassieke bewerkingen van popsongs (zoals Whole Lotta Love door het London Symphony Orchestra) zijn niet nieuw. Toch was ik aangenaam verrast toen ik bij toeval in aanraking kwam met het werk van AyseDeniz Gokcin (een Engelse versie van haar naam Ayşedeniz Gökçin). Zijis een Turkse klassieke pianiste die studeerde aan de Eastman School of Music (US) en de Royal Academy of Music (UK). In 2012 verscheen er van haar exclusief op iTunes een single getiteld Pink Floyd Lisztified: Fantasia Quasi Sonata. Hierop heeft ze drie nummers van Pink Floyd bewerkt voor solo-piano in de stijl van Franz Liszt. De eerste track is Hey You van het Pink Floyd album The Wall. De intro van het nummer is heel verstild en dan na driekwart minuut doemt de melodie van Hey You op. Vervolgens ontspint zich een mooi solo-pianostuk, inderdaad in een op Liszt gebaseerde stijl, waarin het Pink Floyd nummer steeds opnieuw opduikt. Ook in de andere twee nummers (Wish You Were Here + Another Brick In The Wall) pakt deze werkwijze wonderlijk mooi uit. De wisselwerking tussen eigen improvisaties en de originele melodieën maken het tot een intrigerend geheel.
De eerste single van Johnny Cash verschijnt in juni 1955 en dat is het begin van een succesvolle carrière tot aan het begin van de jaren 80. Daarna komt de klad erin tot het punt waarop zijn platenmaatschappij zijn contract ontbindt. Hij blijft daarna platen maken voor diverse maatschappijen, maar zonder al teveel succes. Hij komt echter onder de aandacht van een nieuw publiek als hij in 1991 zingt op Man In Black van de christelijke punkband One Bad Pig en in 1993 op U2's The Wanderer. Omdat een nieuw contract bij een grote maatschappij er niet meer in lijkt te zitten is het aanbod van producer Rick Rubin (zie ook #12, #17 en #36) zeer welkom. Rubin had net zijn platenlabel omgedoopt van Def American (vooral bekend van rap en hardrock) naar American Recordings en hij nam onder dezelfde titel een album op in Cash' huiskamer met alleen zijn gitaar als begeleiding. Zijn 81e album zou een glorieuze comeback betekenen voor Johnny Cash. Zowel de kritieken als de verkoopcijfers waren goed. Het album kent drie soorten nummers. Zo zijn er twee nieuwe versies van zijn eigen nummers. Delia's Gone is een bewerking van een nummer uit 1962. De tekst was al donker en luguber, maar in de kale instrumentatie van alleen zang en gitaar wint het alleen maar aan betekenis. Ook de nieuwe versie van de 'traditional' Oh, Bury Me Not (Introduction: A Cowboy's Prayer) is misschien nog wel indrukwekkender dan de versie uit 1965. De tweede categorie zijn de covers van uiteenlopende artiesten als Nick Lowe, Kris Kristofferson, Glenn Danzig, Leonard Cohen, Tom Waits en Loudon Wainwright III. Johnny Cash weet de nummers van deze artiesten totaal naar zijn hand te zetten en te laten klinken als een eigen nummer, terwijl hij de geest van het nummer intact laat (de originele versies staan ter vergelijking onderaan dit blog):
Het is je wellicht ontgaan, maar er is een nieuwe Star Wars film verschenen.....
Het tweede van de cyclus, Star Wars V: The Empire Strikes Back, wordt alom als het beste Star Wars deel tot nog toe gezien en dat geldt evenzeer voor de soundtrack. En dan vooral de uitgave uit 1997 die geremasterd is en bijna twee keer zoveel muziek bevat ten opzichte van het origineel uit 1980.
De opening van het album is traditioneel de 20th Century Fox Fanfare (van Alfred Newman). Dit voelt heel vertrouwd als het begin van een Star Wars film, maar zullen we bij het nieuwe deel moeten missen. Die film is immers gemaakt door Disney en niet meer door Fox.
