Het is een geweldige verzamelaar die ik stuk heb gedraaid, maar er ontbraken wel een aantal nummers die ik bij Rockpalast had gehoord. De reden hiervoor was dat de compilatie uit 1977 is en nummers van de eerste vijf albums bevat, terwijl het zesde album Degüello uit was gekomen in november 1979, een half jaar voor het Rockpalast-optreden. En zo werd Degüello mijn eerste reguliere ZZ Top album en nog altijd is het één van mijn favoriete albums, samen met Tres Hombres (1973), Eliminator (1983) en La Futura (2012, zie blog #12).
Bill Ham was een soort vierde bandlid als manager, producer en co-schrijver van sommige nummers en hij was ook verantwoordelijk voor het image van de band. In het begin gaven ze geen interviews en zo creëerde hij een bepaalde mystiek rond de band. Daarnaast toerden ze in de beginjaren onophoudelijk met het materiaal van de eerste blues-georiënteerde albums in een poging om door te breken in de VS. In een tijd waarin punk en new wave opkwamen kon dit niet altijd op waardering rekenen. Toen ze in een artikel schamper "that little ol' band from Texas" werden genoemd gingen ze hier niet tegenin, maar adopteerden het als geuzennaam. Ze gebruiken de naam tot op de dag vandaag en het is ook de titel van de documentaire uit 2019.
Na de eerste drie albums, en het begin van succes met Tres Hombres, volgde Fandango! dat één studio-kant en één live-kant heeft. Hoe goed beide kanten ook zijn, óf een studio-album óf een live-album was nog beter geweest. Daarna volgde Tejas waar vooral de country-invloeden opvallen en die werd opgenomen tijdens een break in beruchte Worldwide Texas Tour waarbij de band onder andere een podium had in de vorm van de staat Texas en er allerlei flora en fauna uit de staat meereisde.
Na de uitputtende tour laste de band een rustpauze in van drie maanden die uiteindelijk meer dan twee jaar zou duren. In die tijd groeiden de baarden van gitarist Billy Gibbons en bassist Dusty Hill ook uit tot het huidige formaat - drummer Frank Beard heeft natuurlijk geen baard, da's logisch...
De band stapte over naar een andere platenmaatschappij en bracht Degüello uit. Het is weer een flinke stap in de ontwikkeling is van ZZ Top, want er werd voor het eerst geëxperimenteerd met geluidseffecten en een vocoder. De blues klinkt een stuk smeriger en harder terwijl de productie weer een stuk beter is. Voorbeelden zijn de midtempo-tracks: She Loves My Automobile en Dust My Broom terwijl in de uptempo tracks She Loves My Automobile en Manic Mechanic het gebruik van vervormde stemmen opvalt.
Er staan ook wat tracks op die meer pop/soul-invloeden hebben zoals I Thank You, Lowdown in the Street en Esther Be the One. Wat mij betreft zijn I'm Bad, I'm Nationwide, A Fool for Your Stockings en Cheap Sunglasses de top-tracks van het album. De heerlijke bas in het eerstgenoemde nummer, de lekker ironische teksten in de andere twee en de prima melodieën, vocalen en riffs maken dat deze tracks er bovenuit steken.
Op Degüello worden ook blazers spaarzaam gebruikt en zijn voor het eerst toetsen te horen. Dit laatste zou worden voortgezet met (niet geheel gelukte) synthesizerbijdragen op El Loco (1981), maar op Eliminator (1983) hadden ze het onder de knie en zou het hun grootste succesperiode inluiden.
Vanwege het succes van Eliminator vond men het in 1987 blijkbaar een goed idee om het geluid van de oude albums aan te passen aan het nieuwe geluid (door middel van nieuwe gitaar- en drumpartijen) op de verzamelbox The ZZ Top Sixpack. Blijf hier ver vandaan! In 2013 is dit gelukkig rechtgezet door op The Complete Studio Albums 1970-1990 de originele vinylmixen te gebruiken.
© 2020 TTZL
Officiële website: ZZ Top
Wikipedia EN: ZZ Top
YouTube: Degüello [album]
YouTube: I Thank You
YouTube: She Loves My Automobile
YouTube: I'm Bad, I'm Nationwide
YouTube: A Fool for Your Stockings
YouTube: Manic Mechanic
YouTube: Dust My Broom
YouTube: Lowdown in the Street
YouTube: ZZ Top on Rockpalast
Geen opmerkingen:
Een reactie posten