De band wordt in 1990 opgericht door Sandman, saxofonist Dana Colley en drummer Jerome Deupree. Tijdens de opnamen van dit album moet Deupree afhaken wegens ziekte en wordt hij op drie nummers vervangen door het nieuwe bandlid Billy Conway. De groep valt op door het aparte instrumentarium dat gebruikt wordt.
Sandman bespeelt een tweesnarige basgitaar met een slide en zelf uitgevonden instrumenten zoals de 'tritar', met twee gitaarsnaren en één bassnaar. Colley bespeelt voornamelijk de baritonsaxofoon en soms sopraan-, tenor- of bassaxofoon. Ook bespeelt hij soms twee saxofoons tegelijk, zoals de befaamde jazz multi-instrumentalist Rashaan Roland Kirk deed. Op studiowerk voegde Sandman ook wel flarden gitaar en toetsen toe. De mix van rock met blues-, en jazz-elementen zorgde - in combinatie met het bovenstaande - voor een heel eigen, open en spartaans geluid.
Het debuutalbum Good verschijnt 1991 op een klein, onafhankelijk label en wordt redelijk goed ontvangen. Het grotere Rykodisc pikt de band op, brengt in juli 1993 het debuutalbum opnieuw uit, twee maanden later gevolgd door de opvolger Cure For Pain. Het is dit album waardoor ik kennis maak met de band, vooral door de lovende recensies in de Nederlandse muziekpers.
Soms heeft een album een paar draaibeurten nodig om onder je huid te gaan zitten. Dat was hier niet het geval. Sterker, binnen één minut was ik verkocht. Het album opent met korte, melancholische Dawna. Een ijl, instrumentaal nummer van driekwart minuut met een hoofdrol voor Colley's saxofoon. Vrijwel naadloos gaat het nummer over in Buena en dat nummer start met het heerlijke diepe basgeluid van Sandman en na tien seconden volgt een lekker droog drumgeluid van Deupree. Ik was meteen verkocht en toen de karakteristieke stem van Sandman daar aan werd toegevoegd werd het alleen nog maar beter. Kippevel. Nog steeds.
Wat vooral opvalt is het diverse karakter van de muziek. Dynamiek- en tempowisselingen, zowel in de nummers zelf als tussen de verschillende nummers. Buena is blij vlagen best fanatiek, maar het daaropvolgende I'm Free Now is dan weer heerlijk loom en slepend. En die eerste twee nummers maken ook direct duidelijk dat het de moeite loont om naar Sandman's teksten te luisteren.
Het album staat verder vol met sterke nummers. Candy is ook zo'n lekker loom nummer, A Head With Wings klinkt lekker hoekig en swingend en In Spite Of Me had een Leonard Cohen-track kunnen zijn (met bijpassende voordracht door Sandman en mandoline door Jimmy Ryan).
Dat nummer wordt dan weer direct gevolgd door Thursday, de meest furieuze track van het album. De tekst verhaalt over een affaire, iedere donderdag in een motel en de muziek is bijpassend: heerlijk smerig. Echt een geweldige track.
Titelnummer Cure For Pain is een prachtige melodieuze song die heel krachtig wordt gezongen door Sandman en met wederom een prachtige tekst:
Someday there'll be a cure for pain
That's the day I throw my drugs away
When they find a cure for pain
Afsluiter Miles Davis' Funeral is met opener Dawna de set boekenstandaards van het album en omsluit elf bijzondere nummers. Want ook de nummers die ik niet expliciet genoemd heb zijn prima tracks. Opvallend is dat alle nummers korter zijn dan vier minuten en het album daarmee net de 37 minuten haalt. Het zorgt er wel voor dat de focus en puntigheid behouden blijft en het album nog steeds actueel klinkt. Het zijn ook 37 minuten die je steeds opnieuw wilt beluisteren. Dit album verveelt mij nooit.
© 2023 TTZL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten