#620: Strawberry Switchblade - Since Yesterday (1984)

Het Schotse duo Strawberry Switchblade was geen lang leven beschoren. De groep bestond slechts vijf jaar en maakte in drie jaar één album en een handvol singles. Toch hadden Jill Bryson and Rose McDowall alles in zich om zeer succesvol te worden.

Hun actieve periode (de eerste helft van de jaren tachtig) viel samen met de hoogtijdagen van de Gothic Rock, met bands als Siouxsie and the Banshees, Joy Division, Bauhaus en The Cure. 

Op de één of andere manier pasten deze twee jonge meisjes prima in dat plaatje met polkadot-jurken, vlammende rode lippenstift en haarlinten. Ik zag dat ze ergens worden omschreven als "de bruiden van Robert Smith" (van The Cure). 

Op het eerste gehoor heeft hun enige grote hit Since Yesterday (top 10 in de UK en Ierland en nummer 24 in de Nederlandse Top 40) weinig gemeen met de eerder genoemde bands. Aan de oppervlakte lijkt het vrolijke popmuziek, die op een lekkere lijzige wijze wordt gezongen door twee stemmen die mooi bij elkaar passen. 

Als je echter een laag dieper gaat hoor je verrassende instrumentatie (geweldige drumsound, lekkere break) en de tekst blijkt helemaal niet zo vrolijk. Het nummer lijkt te verhalen over de implosie van een relatie, maar sommige verwijzingen passen dan niet helemaal: 

If you're still there when it's all over

I'm scared I'll have to say

That a part of you has gone

Since yesterday'

Well, maybe this could be the ending

with nothing left of you

A hundred wishes couldn't say

I don't want to

In een interview uit 2015 geeft Rose McDowall aan dat het nummer eigenlijk over een nucleaire oorlog gaat, maar dat ze dat nooit heeft verteld omdat ze geen politiek geladen songs wilde schrijven. 

De b-kant van de single is By The Sea en dat nummer is, net als de a-kant en hun album, door Bryson en McDowell zelf geschreven. Het ruimschoots aanwezige melancholische gevoel in Since Yesterday is hier in nog veel nadrukkelijker te horen. Het nummer heeft een heerlijke baslijn, is opnieuw mooi gezongen en heeft ook veel lagen. Kortom, een prima nummer dat opvallend genoeg alleen op deze single is terug te vinden. Op hun enige, zelfvernoemde album is het niet opgenomen en ook niet op de CD-heruitgaven met negen bonustracks. 

Gezien de Japanse voorliefde voor meidengroepen is het niet opvallend dat Strawberry Switchblade daar populair is, maar het is wel opvallend dat het album alleen in Japan is heruitgegeven (in 1996, 1997, 2006 en 2013). Tot aan het schrijven van dit blog kende ik eigenlijk alleen de single, maar nu ik het album een keer heb beluisterd kan ik zeggen dat een Europese heruitgave met álle tracks hoogstverdiend zou zijn.

© 2024 TTZL


Discogs: Strawberry Switchblade
Wikipedia EN: Strawberry Switchblade

Spotify: Since Yesterday [single]

Spotify: Strawberry Switchblade [album]

YouTube: Since Yesterday

YouTube: By The Sea

YouTube: Since Yesterday [video]

#619: The Steve Miller Band - Circle of Love (1981)

In de week waarin dit blog de 100.000 weergaven is gepasseerd (dank daarvoor!), wil ik aandacht besteden aan The Steve Miller Band (ook regelmatig zonder 'The' geschreven). Het is een artiest waar ik ambivalente gevoelens voor heb.

In de jaren zestig begaf Steve Miller zich in de wereld van de blues en speelde onder andere met Paul Butterfield, Muddy Waters, Howlin' Wolf en Buddy Guy. De eerste opnamen van de Steve Miller Band zijn te horen als op Chuck Berry's Live at the Fillmore Auditorium. 

Op de eerste zeven studio-albums van de Steve Miller Band is dit ook terug te horen in de psychelische blues (met progressive rock-invloeden) die de band speelt. Als je die albums nu terugluistert is het lastig voor te stellen dat dit dezelfde Steve Miller Band is als de pop rock-hitmachine die vanaf 1973 nummers produceert als The Joker, Fly Like An Eagle en Jet Airliner.    

In het begin van de jaren tachtig, na een pauze van vier jaar, probeert Miller met wisselend (artistiek en commercieel) succes aan te haken bij heersende trends als synth-pop en new wave. Aan het einde van dat decennium keert hij weer terug naar de blues met zijn solo-album Born 2 Be Blue en tussen 1993 en 2011 volgen nog drie prima albums met pop rock en blues invloeden.

Het is de periode in de jaren tachtig waarover ik tegenstrijdige gevoelens heb. De muziek doet vaak geforceerd aan en is soms ronduit suf ('cheesy'). Denk hierbij bijvoorbeeld aan de hit Abracadabra (heb je weleens goed naar die songtekst geluisterd?) van het gelijknamige album, het tweede uit de jaren tachtig. En toch, omdat het goed wordt uitgevoerd, blijft het iets aanstekelijks houden.

Dat laatste geldt zeker voor het eerste album uit de jaren tachtig, Circle Of Love. Op kant A staan vier nummers, waaronder drie aardige uptempo nummers (Heart Like A Wheel, Get On Home en Baby Wanna Dance) waarin opmerkelijk genoeg synth-pop en jaren vijftig invloeden worden gecombineerd. Het titelnummer van het album (Circle Of Love) is een laid back track die niet had misstaan op een Fleetwood Mac-album uit dezelfde periode. Wat mij betreft het beste nummer van kant A.

De verrassing zit hem in kant B en ik verwees er al eens naar in blog #481 over tracks die een hele plaatkant beslaan. Macho City is een wonderlijk amalgaan van 'space blues', synth-pop, funk en in het begin van de track een rappende Steve Miller. Vanaf een minuut of drie gaat het helemaal los en vliegt de track alle kanten op over een 'steady beat'. Met name Byron Allred (toetsen) en Gerald Johnson (bas) leven zich helemaal uit. Het nummer (18 minuten op de originele LP en 16 minuten op CD) eindigt met een minutenlange soundscape van regen en onweer.

Circle Of Love is een album van de Steve Miller Band waarvan ik verstandelijk weet dat het niet top is, maar toch kan ik het zeer waarderen (een guilty pleasure?). Dat geldt nog in de overtreffende trap voor Macho City. Wat is het lekker om dat nummer op repeat te zetten en er helemaal in op te gaan. 

© 2024 TTZL


Officiële website: The Steve Miller Band
Wikipedia EN: The Steve Miller Band
Wikipedia NL: The Steve Miller Band

YouTube: Circle Of Love [album]

Spotify: Circle Of Love [album]

Youtube: Heart Like A Wheel

Youtube: Get On Home

Youtube: Baby Wanna Dance
Youtube: Circle Of Love

Youtube: Macho City

YouTube: The Joker [video]

YouTube: Fly Like An Eagle
YouTube: Jet Airliner

YouTube: Abracadabra [lyric video]

#618: Black Sabbath - Sabotage (1975)

Sabotage is Black Sabbath's zesde studio-album en toen het in 1975 uitkwam had het ruim anderhalf jaar op zich laten wachten. Hiervoor was een zich voortslepende juridische strijd met hun vorige management verantwoordelijk. Dit wordt ook gereflecteerd in de de titel en sommige van de teksten.

Het album laat een opvallende ontwikkeling zien in Black Sabbath's muziek. De groep had een grote invloed gehad op andere bands (zie ook blogs #36 en #379), maar was zelf ook niet immuun voor invloeden van buitenaf. 

Sabotage is het album waarop invloeden uit experimentele en progressieve rock voor het eerst duidelijk waarneembaar zijn in het Sabbath-universum. De toevoeging van synthesizers doet heel natuurlijk aan en dit zette zich voort op de laatste twee albums van de original line-up, Technical Ecstasy (uit 1976) en Never Say Die! (uit 1978). Die albums werden overigens minder enthousiast ontvangen (maar daarover een andere keer meer).

Hole In The Sky is een prima heavy opener in archetypische Black Sabbath-stijl en dat nummer gaat zeer abrupt over in het akoestische gitaar-intermezzo Don't Start (Too Late). Het daaropvolgende Symptom Of The Universe is direct één van de hoogtepunten van het album. Het heeft een interessante songstructuur met veel afwisseling in dynamiek en door akoestische breaks. 

Thrill Of It All is een degelijke Sabbath-track, maar er staan ook twee wat meer afwijkende nummers op het album. Zo is Supertzar een zwaar, instrumentaal nummer waarover een vocaliserend koor te horen is, maar is Am I Going Insane (Radio) is dan weer het andere uiterste. Het is alsof een Sabbath een hit wilde scoren met een popnummer. Het is net zo afwijkend als de verrassende ballad Changes van het album Vol. 4 (uit 1972).

De eerder genoemde prog rock invloeden komen het best naar voren in de twee lange tracks. Megalomania is een duistere, sombere track waarop de vocalen van Ozzy Osbourne heel goed zijn (net als op de rest van het album, trouwens) en de verschillende songonderdelen een mooi geheel vormen. Tony Iommi's gitaarsolo's zijn (zoals zo vaak) memorabel. 

De beste vocale prestatie levert Ozzy echter op The Writ, het slotnummer van het album. Afwisselend uitbundig en ingehouden zingend en dan weer half schreeuwend baant hij zich een weg door het nummer waarop de ritmetandem Bill Ward (drums) en Geezer Butler (bas) weer laat horen hoe goed ze samen zijn.

Sabotage is een album dat wat ondergewaardeerd is gebleven. Met name de eerste twee albums (Black Sabbath, Paranoid) eisen vaak de aandacht op terwijl Master Of Reality, Vol. 4, Sabbath Bloody Sabbath en zeker ook Sabotage daar niet voor onderdoen.

© 2024 TTZL


Officiële website: Black Sabbath
Wikipedia EN: Black Sabbath
Wikipedia NL: Black Sabbath

YouTube: Sabotage [album]

Spotify: Sabotage [album]

Youtube: Hole In The Sky

Youtube: Don't Start (Too Late)

Youtube: Symptom Of The Universe
Youtube: Megalomania

Youtube: Thrill Of It All
Youtube: Supertzar
Youtube: Am I Going Insane (Radio)
Youtube: The Writ

YouTube: Changes [van Vol.4 uit 1973]

#617: Herbie Flowers (1938-2024)

Herbie Flowers is deze week op 86-jarige leeftijd overleden. De naam van deze bassist zal waarschijnlijk niet direct bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar er zijn nummers waar hij op speelt die iedere lezer van dit blog kent.

Hij was redelijk bekend van de Brits/Australische band Sky, die jazz, rock en klassiek tot een eigen geluid mengde en in 1980 met Toccata een hit had (zie ook blog #67). Alhoewel Sky een trouwe aanhang had sinds de start in 1978, is ander werk van Herbie Flowers veel bekender. 

Zo was hij bijvoorbeeld mede-oprichter van Blue Mink (bekend van  onder andere Melting Pot, Good Morning Freedom en Banner Man) dat bestond van 1969 tot 1977. Daarnaast was Flowers van augustus 1976 tot aan de dood van frontman Marc Bolan in september 1977 lid van de laatste versie van T. Rex en is hij te horen op het laatste album, Dandy in the Underworld.

Toch leeft hij vooral voort door zijn werk als sessiemuzikant, iets dat hij zijn hele leven heeft gedaan, ook toen hij in diverse bands zat. Hij werkte voor bekende producers als Mickie Most, Steve Rowland, Gus Dudgeon en Tony Visconti.

Op die manier kwam zijn basspel terecht op albums als Tumbleweed Connection en Madman Across The Water van Elton John, The Bride Stripped Bare van Bryan Ferry en Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds. Ook is hij te horen op diverse solo-albums van Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr en hij speelde met de groten uit de jazz. 

Flowers bespeelde echter meer instrumenten de basgitaar. Hij kon ook goed overweg met de klassieke staande bas en de tuba. Op dat laatste instrument is hij te horen op Sky-albums, maar ook bijvoorbeeld in de blazerssectie op Abbey Road van The Beatles.

Zijn meest gehoorde werk deed hij voor David Bowie en Lou Reed. Hij is te horen op het eerste album en Diamond Dogs van Bowie en daarmee op nummers als Diamond Dogs, Rebel Rebel en natuurlijk Space Oddity. Het prachtige, atmosferische bas-geluid in de intro van dat nummer is dus van Flowers.

Op Lou Reed's album Transformer deelt Flowers de baspartijen met de legendarische sessiemuzikant (en producer) Klaus Voormann. Flowers speelt op het album ook staande bas en tuba. En misschien nog wel iconischer dan zijn basspel op Space Oddity is de baspartij die hij creëerde voor Lou Reed's Walk On The Wild Side. Doe jezelf een plezier en luister nog eens een keer aandachtig naar Walk On The Wild Side en concentreer je dan niet op Reed's stem, maar op het basspel van Flowers. Zijn spel is zó bepalend voor de sfeer van het nummer, zonder dat ze op de voorgrond treden of overheersend zijn.

Flowers heeft een lang leven gehad en is dus in de gelegenheid geweest om aan hele veel mooie muziek mee te werken. Als je het allemaal overziet kun je niet anders dan concluderen dan dat een groot muzikant is heengegaan.

© 2024 TTZL

Discogs: Herbie Flowers

Wikipedia EN: Herbie Flowers
Wikipedia NL: Herbie Flowers

Spotify: Sky - Sky 2 [album]

Spotify: T. Rex - Dandy In The Underworld [album]

Spotify: David Bowie - David Bowie (aka Space Oddity) [album]

Spotify: David Bowie - Diamond Dogs [album]

Spotify: Lou Reed - Transformer [album]

YouTube: Toccata [Sky]
YouTube: Melting Pot [Blue Mink]
YouTube: Good Morning Freedom [Blue Mink]

YouTube: Banner Man [Blue Mink]

YouTube: Diamond Dogs [David Bowie]

YouTube: Rebel Rebel [David Bowie]

YouTube: Space Oddity [David Bowie]

YouTube: Walk On The Wild Side [ Lou Reed]