TTZL Muziekblog: #618: Black Sabbath

zaterdag 14 september 2024

#618: Black Sabbath - Sabotage (1975)

Sabotage is Black Sabbath's zesde studio-album en toen het in 1975 uitkwam had het ruim anderhalf jaar op zich laten wachten. Hiervoor was een zich voortslepende juridische strijd met hun vorige management verantwoordelijk. Dit wordt ook gereflecteerd in de de titel en sommige van de teksten.

Het album laat een opvallende ontwikkeling zien in Black Sabbath's muziek. De groep had een grote invloed gehad op andere bands (zie ook blogs #36 en #379), maar was zelf ook niet immuun voor invloeden van buitenaf.

Sabotage is het album waarop invloeden uit experimentele en progressieve rock voor het eerst duidelijk waarneembaar zijn in het Sabbath-universum. De toevoeging van synthesizers doet heel natuurlijk aan en dit zette zich voort op de laatste twee albums van de original line-up, Technical Ecstasy (uit 1976) en Never Say Die! (uit 1978). Die albums werden overigens minder enthousiast ontvangen (maar daarover een andere keer meer).

Hole In The Sky is een prima heavy opener in archetypische Black Sabbath-stijl en dat nummer gaat zeer abrupt over in het akoestische gitaar-intermezzo Don't Start (Too Late). Het daaropvolgende Symptom Of The Universe is direct één van de hoogtepunten van het album. Het heeft een interessante songstructuur met veel afwisseling in dynamiek en door akoestische breaks.

Thrill Of It All is een degelijke Sabbath-track, maar er staan ook twee wat meer afwijkende nummers op het album. Zo is Supertzar een zwaar, instrumentaal nummer waarover een vocaliserend koor te horen is, maar is Am I Going Insane (Radio) is dan weer het andere uiterste. Het is alsof een Sabbath een hit wilde scoren met een popnummer. Het is net zo afwijkend als de verrassende ballad Changes van het album Vol. 4 (uit 1972).

De eerder genoemde prog rock invloeden komen het best naar voren in de twee lange tracks. Megalomania is een duistere, sombere track waarop de vocalen van Ozzy Osbourne heel goed zijn (net als op de rest van het album, trouwens) en de verschillende songonderdelen een mooi geheel vormen. Tony Iommi's gitaarsolo's zijn (zoals zo vaak) memorabel.

De beste vocale prestatie levert Ozzy echter op The Writ, het slotnummer van het album. Afwisselend uitbundig en ingehouden zingend en dan weer half schreeuwend baant hij zich een weg door het nummer waarop de ritmetandem Bill Ward (drums) en Geezer Butler (bas) weer laat horen hoe goed ze samen zijn.

Sabotage is een album dat wat ondergewaardeerd is gebleven. Met name de eerste twee albums (Black Sabbath, Paranoid) eisen vaak de aandacht op terwijl Master Of Reality, Vol. 4, Sabbath Bloody Sabbath en zeker ook Sabotage daar niet voor onderdoen.