Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
Van sommige singles in mijn collectie ken ik de muziek goed, maar weet ik bijzonder weinig van de artiest in kwestie. Johnny & Orquesta Rodrigues is zo'n geval. Dan ga ik even zoeken op internet en weet ik snel meestalzo'n beetje alles over de betrokkene. Zo niet bij Johnny Rodrigues. Er is bar weinig over hem te vinden. Wat ik wel vond is dat hij in 1951 geboren werd op de Kaapverdische Eilanden, met zijn familie naar de Verenigde Staten vluchtte toen hij werd opgeroepen voor het Portugese leger om te dienen in Angola en in 1974 in Nederland terecht kwam. Hij werd diskjockey in discotheek Ma Belle Amie in Scheveningen van eigenaar Peter Tetteroo, bekend van de Tee Set, en toen die bemerkte dat Johnny kon zingen nam hij een single met hem op: Hey Mal Yo (een bewerking van een Portugees volksdansje). Het werd een nummer 1 hit in Nederland en België en ook een succes in vele andere Europese landen. De artiestennaam Johnny & Orquesta Rodrigues is trouwens apart omdat 'orquesta' het Spaanse woord voor orkest is en Johnny in het Portugees zingt ('orquestra' had dus beter geweest). Daarnaast was er geen sprake van een orkest, de muziek werd gespeeld door de leden van Tee Set. Op de instrumentale b-kant Johannesburg komt Johnny niet eens voor. Het zou voor Johnny bij dit ene grote succes blijven. Hij mocht nog drie singles (Hasibaba, Mariquinha en Uma Casa Portuguesa) en een LP maken, maar geen van allen kon het succes van Hey Mal Yo evenaren. Volgens de informatie die ik vond moest hij uiteindelijk Nederland verlaten omdat hij geen verblijfsvergunning kreeg.
Het eerste wat mij opviel toen ik aan dit blog over twee eurodisco-platen begon waren de hoezen. Zou je dit soort afbeeldingen heden ten dage, waarin de morele verontwaardiging altijd op 'aan' staat, nog kunnen gebruiken? Het is in ieder geval een mooi tijdsbeeld van midden jaren zeventig.
Alec R. Constandinos (geboren als Alexandre Kouyoumdjiam in Egypte) werd eind jaren zeventig kortstondig de spil van de eurodisco. Hij maakte naam door samen met Cerrone het nummer Love In C Minor te schrijven dat in zijn geheel de a-kant van Cerrone's gelijkname debuutalbum zou vullen. De singleversie van het nummer werd een hit in heel Europa (#12 in de Nederlandse Top 40) en de naam van Cerrone en Costandinos was gemaakt. Het nummer start met een paar vrouwen die in een club praten over de aanwezige mannen en na zo'n anderhalve minuut start de muziek. Typische elementen als een stampende vierkwartsbeat, overdadige strijkers, vrouwenkoortjes en -gekreun zijn aanwezig, net als vele breaks waarin blazers prominent aanwezig zijn. Op de b-kant van het album staat het vergelijkbare nummer Midnite Lady, alleen ligt hier in de breaks de nadruk meer op toetsen en gitaar. Veel beter dan dit is eurodisco niet geworden. Het tweede nummer op deze kant is Black Is Black, een cover van het nummer van de Spaanse groep Los Bravos. Deze cover vind ik niet erg geslaagd, het origineel van Black Is Black blijft veel en veel beter. Door het succes van Love In C Minor kreeg Constandinos een eigen platencontract en maakte hij een gelijknamig debuutalbum onder de naam Love And Kisses. Op dit album keren dezelfde elementen weer terug in de twee tracks I've Found Love (Now That I've Found You) en Accidental Lover. Eerstgenoemde track werd ook een hit in Europa en reikte in Nederland ook tot #12 in de Top 40. Een jaar later scoorde Love And Kisses nog een keer met Thank God It's Friday, het titelnummer van de film Thank God It's Friday.
De manier waarop ik met artiesten in aanraking kom is soms puur toeval en dat was ook het geval met Accelera Deck. Terwijl ik op zoek was naar andere releases bij een aanbieder op Discogs viel mijn oog op de LP-hoes van Disquieting van Accelera Deck, een project van Amerikaan Chris Jeely. Nieuwsgierig geworden luisterde ik wat nummers op Youtube en besloot om voor een paar euro tweedehands versies van een LP en EP van Accelera Deck mee te bestellen. Naast Disquieting had ik ook de Halo EP uit 2013 besteld. De twee originele tracks op deze EP, Halo 1 en Halo 2, zijn goede voorbeelden van de muziek van Accelera Deck. Het is met laptop en sampler gemaakte experimentele, elektronische muziek met invloeden uiteenlopen van electroacoustic tot drum 'n' bass invloeden. De andere vier tracks op de EP zijn remixes van de originelen. Deze zijn echter zo radicaal anders dat ze net zo goed als op zichzelf staande nummers gezien kunnen worden:
Accelera Deck maakt misschien geen muziek voor de massa's, maar als je bereid bent je ervoor open te stellen kun je na een paar luisterbeurten mooie dingen ontdekken.
Van sommige singles in mijn collectie ken ik de muziek goed, maar weet ik bijzonder weinig van de artiest in kwestie. Johnny & Orquesta Rodrigues is zo'n geval.
