Jakko had drie interesses in zijn jeugd: voetbal, acteren en muziek. Voor het eerste had hij niet genoeg aanleg om er zijn brood mee te verdienen, maar met de andere twee kon hij zich in leven houden nadat hij op zestienjarige leeftijd uit huis was gezet door zijn adoptievader.
Hij bleek een talentvol gitarist te zijn en speelde tussen 1975 en 1980 in verschillende bands en leerde Dave Stewart (niet die van Eurythmics) kennen die later succes zou hebben als duo met Barbara Gaskin. Daarnaast werd hij een veelgevraagd sessiemuzikant en werkte voor onder andere Tom Robinson, Level 42 en The Kinks.
In 2002 was hij belangrijk bij de oprichting van de 21st Century Schizoid Band die zich toelegde op het uitvoeren van het jaren zestig en zeventig repertoire van King Crimson (KC). In die band zaten ook ex-leden en bekenden van KC en op die manier raakte Jakko ook bevriend met KC-frontman Robert Fripp. Naast een gezamenlijk album in 2011 leidde dit ertoe dat Jakko in 2013 werd gepresenteerd als "lead singer & second guitarist" van weer een nieuwe incarnatie van KC en dat bleef zo totdat KC in 2021 weer in de inactieve modus ging (maar je weet nooit of Fripp weer van gedachten veranderd...).
Waar ik nog geen aandacht aan besteed heb is het solowerk van Jakko. Inmiddels zijn dat al ruim tien albums, maar de start verliep allesbehalve gladjes. Al in 1981 tekende hij een contract bij Chiswick Records en nam hij een album op. Er werden drie singles uitgebracht zonder succes en alhoewel het al in productie was werd besloten het album niet uit te brengen. Alleen in Duitsland, Italië en Nederland kwam het album op de markt en zo heb ik toch een exemplaar uit een afprijsbak kunnen vissen.
Gedurende tientallen jaren was het album alleen (moeilijk) tweedehands verkrijgbaar, maar inmiddels staat het gelukkig op alle streamingplatforms. Gelukkig, want het is een heel leuk album dat perfect past in de trend van de betere (Britse) synth-pop van de vroege jaren tachtig met bands als Depeche Mode, Japan, Art Of Noise en Soft Cell.
Dit is goed terug te horen in de eerste drie, prima nummers van het album, I'll Stand On My Own, Grab What You Can (Biez Co Mozesz) en Something On The Mirror. In dat laatste nummer hoor ik met name de liefde voor de muziek van Japan doorklinken.
Ook het met een rustig intro beginnende en met lekkere breaks gezegende One More Time kan mij bekoren, net als het instrumentale titelnummer Silesia en de afsluiter Ingmar Bergman On The Windowsill.
Het absolute prijsnummer is echter Mills & Boon. Hierin horen we echo's van de vroege jaren zeventig King Crimson (à la In The Wake Of Poseidon) en dat plaatst de 21st Century Schizoid Band en zijn uiteindelijke toetreding tot KC helemaal in perspectief. Silesia is daarmee een mooi tijdsbeeld, geeft hints naar de toekomst en is gewoon een fijne plaat om te horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten