TTZL Muziekblog: oktober 2024

zaterdag 26 oktober 2024

#624: Iron Maiden - Iron Maiden (1980) / Killers (1981)

The New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM) ontstond in de tweede helft van de jaren zeventig. Kenmerkend was dat de bands niet alleen hoorbaar beïnvloed werden door de intensiteit van de heavy metal uit de jaren zeventig, maar ook door snelheid, agressiviteit en doe-het-zelf-houding van de punk rock.

In de stroomversnelling van de hype die door de (met name Britse) media werd gecreëerd, werden een hoop matig getalenteerde bands meegevoerd. Gelukkig braken er ook grootste bands door als Def Leppard, Saxon en Motörhead, maar één van de belangrijkste en meest succesvolle was toch wel Iron Maiden.

Inmiddels is Iron Maiden al weer 44 jaar een begrip, met zanger Bruce Dickinson als blikvanger sinds 1983 (met een korte onderbreking van 1993 tot 1999). Hij was echter niet de eerste zanger. De band startte met Paul Day en daarna Dennis Wilcock. Tijdens de eerste opnamen was echter Paul Di'Anno de zanger (hij overleed deze week op 66-jarige leeftijd).

Di'Anno (echte naam: Paul Andrews) had een andere stijl van zingen dan Dickinson (rauwer, ruiger) en die stijl paste perfect bij de stijl van Iron Maiden op dat moment. De fusie van heavy metal en punk leverde nummers op als nummers als Running Free en Prowler (van het debuut Iron Maiden uit 1980) of Killers en Another Life (van Killers uit 1981). Ook de (oorspronkelijke) non-album singles Sanctuary en Twilight Zone vallen in deze categorie.

Het muzikale palet van Iron Maiden is echter ook al op die eerste twee albums breder. Zo staan er op het debuut twee (semi-)ballads (Remember Tomorrow, Strange World), maar het zijn vooral de nummers met prog rock-invloeden die indruk maken.

Op het debuut staat het zeven minuten durende, inmiddels klassieke, Phantom Of The Opera waarin alle registers worden opengetrokken en op het tweede album staat bijvoorbeeld Prodigal Son. Instrumentale tracks Transylvania en Genghis Khan laten nog weer een ander facet van Iron Maiden zien.

Di'Anno's zangstijl paste minder goed bij het prog rock-achtige materiaal dat op volgende albums een steeds grotere rol zou gaan spelen en hij begon ook steeds onvoorspelbaarder gedrag te vertonen, veroorzaakt door overmatig drugsgebruik. Er zou nog een live-EP verschijnen, Maiden Japan (een knipoog naar Made In Japan van Deep Purple), maar daarna was het over en werd hij vervangen door Dickinson.

De twee albums met Paul Di'Anno staan echter nog steeds als een huis en hebben gediend als fundament voor de carrière van niet alleen Iron Maiden, maar ook die van een heleboel andere bands uit de NWOBHM.

Officiële website: Iron Maiden
Wikipedia EN: Iron Maiden
Wikipedia NL: Iron Maiden

YouTube: Iron Maiden [album]

YouTube: Killers [album]

Spotify: Iron Maiden [album]

Spotify: Killers [album]

Youtube: Running Free

Youtube: Prowler

Youtube: Remember Tomorrow

Youtube: Strange World

Youtube: Phantom Of The Opera

YouTube: Transylvania

Youtube: Killers

Youtube: Another Life

Youtube: Prodigal Son

Youtube: Genghis Khan

YouTube: Sanctuary

YouTube: Twilight Zone

YouTube: Maiden Japan (Live EP)

zaterdag 19 oktober 2024

#623: The Cure - Seventeen Seconds (1980)

Nog dertien nachtjes slapen en dan is het zover, want op 1 november a.s. verschijnt er (zestien jaar na 4:13 Dream) een nieuw album van The Cure: Songs of A Lost World. Laten we echter voor het zover is eens terugkijken naar hun doorbraakalbum uit 1980: Seventeen Seconds.

The Cure-voorman Robert Smith was ontevreden met het debuutalbum Boys Don't Cry waarvan de songkeuze, songvolgorde en hoesontwerp zonder zijn inbreng was bepaald door producer Chris Parry, tevens eigenaar van Fiction Records. Desondanks werd het album goed ontvangen door pers en publiek.

Smith had echter een andere koers voor ogen en dat botste met bassist van het eerste uur, Michael Dempsey. Smith verwoordde het eens als: "He wanted us to be XTC part 2 and – if anything – I wanted us to be the Banshees part 2. So he left.".

Die andere koers was een donkere, dreigende, sombere mengeling van new wave en post-punk die later gothic rock genoemd zou gaan worden. Het resultaat was een album dat in 1980 (en ook daarna) zeer frequent op mijn draaitafel te vinden was.

De A-kant van de plaat opent met A Reflection en die titel dekt de lading. Zeer traag toetsenwerk verklankt een melodie die treurig en lieflijk tegelijk klinkt. Dit gaat naadloos over in het uptempo Play For Today, met heerlijke gitaarmotiefjes van Smith. Na het door bas (Simon Gallup) en drums (Lol Tolhurst) gedreven Secrets volgt In Your House, één van de beste tracks van het album. De hoofdrol is hier voor de ijle klanken van toetsenist Matthieu Hartley. Kant A wordt afgesloten door het instrumentale Three dat eerst even op gang lijkt te moeten komen, maar daarna een heerlijk stuwend ritme heeft en licht experimenteel is (met name het outtro vind ik briljant).

Op de B-kant horen we als eerste nummer The Final Sound. Het is een slechts 52 seconden durend fragment in de stijl van de opener van kant A. Ik zeg met nadruk 'fragment', want het nummer had veel langer moeten zijn. Er was echter niet veel budget (ca. 2500 pond) waardoor het album in zeven dagen (van ieder zo'n 17 uur) werd opgenomen en gemixt. Toen The Final Sound werd opgenomen was de tape ineens op (vandaar het vervormde geluid aan het einde van het nummer) en er was geen tijd meer om het opnieuw te doen.

Op één of andere manier gaat het nummer wel mooi over in het bekendste nummer van het album, de single A Forest. Die geweldige track is onverminderd populair, getuige de constante notering in de Top 2000 (tussen 30 en 87). Op de tracks M en At Night weet The Cure het hoge niveau moeiteloos vast te houden en met titeltrack Seventeen Seconds wordt het album met weer een hoogtepunt afgesloten. Met name de heerlijk lijzige zang en het puntige gitaarspel van Smith in dit nummer zijn prachtig, naast de lekkere baspartij van Gallup.

Seventeen Seconds zou het begin blijken van te zijn van een, tot op de dag van vandaag, zeer succesvolle carrière voor The Cure. Na dit album volgde in 1981 de geweldige 'studie over verlies' Faith (zie blog #43) en in 1982 een nog donkerder album: Pornography. Voor mij zijn die drie albums een soort trilogie, maar Robert Smith beschouwt dat laatste album samen met Disintegration (uit 1989) en Bloodflowers (uit 2000) als trilogie, getuige de videoproductie Trilogy (uit 2003).

© 2024 TTZL

Officiële website: The Cure
Wikipedia EN: The Cure
Wikipedia NL: The Cure

YouTube: Seventeen Seconds [album]

Spotify: Seventeen Seconds [album]

Youtube: A Reflection

Youtube: Play For Today

Youtube: Secrets

Youtube: In Your House

Youtube: Three

Youtube: The Final Sound

Youtube: A Forest

Youtube: M

Youtube: At Night

Youtube: Seventeen Seconds

zondag 13 oktober 2024

#622: Malcolm McLaren - Fans (1984)

Malcolm McLaren kwam eind jaren zeventig in het middelpunt van de belangstelling te staan als manager van de Sex Pistols. Dat was echter niet zijn enige bezigheid, want naast het managen van die band (en bands als New York Dolls, Adam and the Ants en Bow Wow Wow) was hij ook actief als muzikant en mode-ontwerper.

Dat laatste vloeide voort uit zijn studies aan diverse kunstacademies in Engeland. Vanaf 1971 bestierde hij diverse winkeltjes waar hij onder andere platen, afspeelapparatuur en kleding verkocht.

De winkels hadden fantasievolle namen als "In The Back Of Paradise Garage", "Let It Rock" en "Too Fast To Live Too Young To Die". Vanaf oktober 1974 heette zijn winkel "Sex", werd hij samen met zakenpartner Vivienne Westwood succesvol met zijn kledingontwerpen. In die winkel ontstond ook het project "Sex Pistols".

Begin jaren tachtig begon McLaren zich ook te manifesteren als uitvoerend artiest. Zijn eerste album was Duck Rock uit 1983 en dat maakte hij samen met onder andere producer Trevor Horn en The World's Famous Supreme Team, een Amerikaans duo dat bekend was van een hip hop radio show. Het album gaf hip hop bekendheid bij een breed publiek in Engeland, mede door de hits Buffalo Gals en Double Dutch. Hij bevestigde hiermee zijn gevoel voor de tijdgeest, maar raakte ook verstrikt in plagiaat-rechtszaken omdat hij schaamteloos had gejat van Zuid-Afrikaanse artiesten. Hij werd gedwongen schikkingen te treffen.

Zijn tweede plaat was een mini-LP en bevatte heel andere muziek. Op Fans uit 1984 mengt hij namelijk Dance, R&B en Opera tot een uniek geheel. Het album kreeg een gemixte ontvangst, maar het kan mij wel bekoren. Al moet ik wel zeggen dat niet ieder van de zes nummers even geslaagd is.

Fans (Nessun dorma) [uit Turandot], Death of Butterfly (Tu Tu Piccolo) [uit Madama Butterly] en Boys Chorus (Là Sui Monti Dell'Est) [uit Turandot] zijn nummers waarin de pop- en klassieke muziek eerder naast elkaar staan dan dat er sprake is van een geslaagde fusie.

Heel anders is dat in Carmen (L'Oiseau Rebelle) (uit Carmen). De pop- en klassieke elementen kronkelen hier om elkaar heen, gaan uit elkaar en komen dan weer samen in een elegante dans. In het prachtige, langzame Lauretta (O mio babbino caro) (uit Gianni Schicchi) is die samensmelting ook aanwezig, maar nergens wordt het zo mooi als in de openingstrack en eerste single van het album.

Madame Butterfly (un bel dì vedremo) [uit Madama Butterly] is zoals je zou wensen dat het hele album klinkt. Het gesproken woord en de klassieke zang vertolken het verhaal van de opera, alleen ondersteund door een hip hop ritme. Daar tussendoor zitten R&B-achtige stukjes zang gemixt met rap en dat werkt wonderwel.

Misschien kun je niet het hele mini-album als geslaagd beschouwen, maar het feit dat het maken van de plaat het nummer Madame Butterfly (un bel dì vedremo) heeft opgeleverd, maakt het al meer dan de moeite waard.

© 2024 TTZL

Officiële website: Malcolm McLaren
Wikipedia EN: Malcolm McLaren
Wikipedia NL: Malcolm McLaren

YouTube: Fans [album]

Spotify: Fans [album]

YouTube: Madame Butterfly (un bel dì vedremo)

YouTube: Fans (Nessun dorma)

YouTube: Carmen (L'Oiseau Rebelle)

YouTube: Boys Chorus (Là Sui Monti Dell'Est)

YouTube: Lauretta (O mio babbino caro)

YouTube: Death of Butterfly (Tu Tu Piccolo)

YouTube: Buffalo Gals

YouTube: Double Dutch

zaterdag 5 oktober 2024

#621: Roxy Music - Manifesto (1979)

Na het verschijnen in 1975 van Siren, het 5-sterren vijfde studio-album van Roxy Music, zou het vier jaar duren voor er een nieuwe album verscheen. Natuurlijk, in 1976 verscheen het live-album Viva! en in 1977 Greatest Hits, maar het wachten was op Manifesto.

De bezetting was uitgedund tot de kern van Bryan Ferry (zang, toetsen, mondharmonica), Andy Mackay (hobo, saxofoon), Phil Manzanera (gitaar) en Paul Thompson (drums) en er was ook een accentverschuiving in de muziek.

Waar op de eerste vijf albums de balans tussen (experimentele) art rock en sophisti-pop nog doorsloeg naar art rock (zie ook blog #28), verandert dat vanaf Manifesto. Dat wordt misschien ook wel geïllustreerd door het hoesontwerp van feestende mannequins (waarbij de picture disc version in 1979 een afbeelding had waarbij de mannequins geen kleding aanhadden).

Die verandering is het duidelijkst aanwezig op de 'West Side' van de LP (kant B). Hierop staan de uptempo tracks Ain't That So en Cry, Cry, Cry, de mid-tempo track My Little Girl en de ballad Spin Me Round die het album afsluit. Temidden van dit alles bevindt zich nog de grote hit met disco-invloeden, Dance Away.

Alle nummers op die plaatkant zitten min of meer in het 'gepolijste romantiek' kamp. Dat is niet erg, want het is waar Bryan Ferry zich thuis voelt. Er is dan ook zeker een link met zijn solo-albums.

Op de 'East Side' (kant A) is dat gevoel ook aanwezig, maar de balans is hier meer in evenwicht omdat de art rock een grotere rol speelt.

Openingstrack Manifesto is daarvan een mooi voorbeeld. Ferry is nog steeds de grote verleider, maar muzikaal gebeuren er achter hem allerlei spannende dingen en tijdens de outro lijken de vroege jaren zeventig teruggekeerd.

Trash is een lekker kort, puntig en uptempo nummer voordat de tweede hit van het album losbarst: Angel Eyes. Hierin is het art rock-gevoel veel meer aanwezig dan in bijvoorbeeld Dance Away.

Still Falls the Rain en Stronger Through the Years sluiten deze LP-kant af en dat zijn beide heel sterke tracks. De eerste is een prima uptempo track waarin Manzanera's gitaar en Mackay's saxofoon op de voorgrond treden. De tweede is een zich ruim zes minuten lekker langzaam voorslepend nummer waarin op de achtergrond en onder de oppervlakte van alles gebeurt. Het is misschien wel mijn favoriete track van het album.

De single-versies van de twee hits (Dance Away en Angel Eyes) verschillen overigens flink van de originele album versies. De single-versie van Dance Away is een remix en Angel Eyes is een geheel nieuwe opname. Op latere versies van het album (zowel op LP als CD) kan een combinatie van die LP- of single-versies staan.

Je kunt natuurlijk het verschil horen, maar je kunt ook aan de lengte zien welke versie het betreft. Zo duurt de LP-versie van Dance Away 4:21 en is de single-remix 3:48 lang. De 're-recorded version' van Angel Eyes duurt 3:06, terwijl de LP-versie 3:32 lang is. Van beide bestaat ook een 12-inch versie van ruim zes minuten, maar die is niet gebruikt om de LP-versie te vervangen.