Haar albums staan over het algemeen vol met nieuw geschreven tracks, maar een enkele keer staat er ook een cover tussen. Zo staat op A Love Trilogy (1976) het nummer Could It Be Magic van Barry Manilow en die cover zet het origineel
uit 1973 volledig in de schaduw. En voor de filmsoundtrack Thank God It's Friday (1978) nam ze een leuke, lang uitgerekte versie van Je T'Aime (Moi Non Plus) op die nog maar weinig heeft van het origineel uit 1968 van Jane Birkin en Serge Gainsbourg.
Op het live-album Live And More (1978) waagde zij zich aan een medley van jazz-standards en een nummer van Barbra Streisand. Het hoogtepunt van het album is voor mij echter kant 4 van die dubbelelpee waarop een nieuwe studiotrack staat: MacArthur Park Suite. Het nummer bestaat uit twee zelfgeschreven nummers (One Of A Kind en Heaven Knows) die ingeklemd zitten tussen twee delen MacArthur Park, een cover van het prachtige origineel uit 1968 van Richard Harris (zie ook blog #373). De ruim zeventien minuten durende suite is een geweldig geheel dat prachtig gebruik maakt van Harris' nummer. Een single-edit van alleen MacArthur Park werd een grote hit in vele landen.
In 1981 nam Summer een laatste album op met Moroder en Bellotte, maar I'm A Rainbow werd door haar nieuwe platenmaatschappij Geffen Records op de plank gelegd en pas in 1996 uitgebracht. Op de plaat staat haar cover van Don't Cry for Me Argentina en alhoewel die zeker niet slecht is, kan deze niet tippen aan de originele versie van Julie Covington van het concept-album Evita (later verwerkt tot musical en film).
Na dat niet uitgebrachte album werkte Summer op het zelfgetitelde Donna Summer uit 1982, op initiatief van Geffen Records, voor het eerst met andere songschrijvers en een andere producer (Quincy Jones). Op dit album staat een opvallende cover van de veel gecoverde jazz-standard Lush Life die recht doet aan het origineel dat in de jaren dertig werd geschreven door Billy Strayhorn en in de jaren veertig voor het eerst door hem werd uitgevoerd met Kay Davis en The Duke Ellington Orchestra. Dit nummer illustreert nog maar eens wat een goede zangeres Donna Summer was.
Prijsnummer van datzelfde album is voor mij State Of Independence. Dit is een bijzonder krachtige en mooi gearrangeerde uitvoering van het origineel van Jon And Vangelis waar ik al kort naar verwees in blog #222. Voor mij is dit één van die gevallen waarin ik de cover beter vind dan het origineel.
Al met al kan de conclusie zijn dat Donna Summer niet veel covers gedaan heeft, maar dat degenen die ze gemaakt heeft meestal goed hebben uitgepakt.
© 2022 TTZL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten