Uriah Heep, actief sinds 1969, kende ik van de twee Top 40 hits Easy Livin' en Return To Fantasy toen ik eind jaren zeventig het album Innocent Victim in de uitverkoopbakken vond. De naam Uriah Heep en de gave afbeelding op de hoes waren voldoende aanleiding om de LP mee te nemen.
Het is trouwens maar goed dat ik niet in Noord-Amerika woon, want voor die markt was de afbeelding zeker te heftig en werd een spuuglelijke hoes met een live collage gebruikt.Toen het elfde Uriah Heep album Innocent Victim in november 1977 uitkwam, lagen de hoogtijdagen (grofweg van 1971 tot 1975) alweer achter de band. Albums als Look At Yourself, Demons And Wizards en The Magician's Birthday waren, net als het live album Uriah Heep Live, succesvol, zowel artistiek als commercieel.
Van de bezetting in bovengenoemde periode is alleen mede-oprichter Mick Box (gitaar) nu nog over (Uriah Heep is nog steeds actief). Dat kun je trouwens letterlijk opvatten, want bassist Gary Thain (†1975), zanger David Byron (†1985), drummer Lee Kerslake (†2020) en gitarist/toetsenist Ken Hensley (†2020) zijn inmiddels overleden.
In februari van 1977 was al het album Firefly verschenen waar John Lawton (†2021) voor het eerst de zang voor zijn rekening nam, na het vertrek van David Byron. Alhoewel Lawton een ander stemgeluid had dan Byron, paste het wonderwel bij Uriah Heep. Dat is ook te horen op Innocent Victim.
Het album zelf is een allegaartje. De opening met Keep On Ridin' en Flyin' High laat horen dat men met radiovriendelijke tracks de Amerikaanse markt wilde bereiken. Ook het nummer Free Me, in veel landen hun grootste succes, voelt als een flinke concessie naar die markt. Cheat 'N' Lie begint op dezelfde manier, maar eindigt wel met een steviger geluid. En dan is The Dance een geval apart, waarin een soort reggae-ritme wordt gekoppeld aan een prog rock melodie.
Tegenover die nummers staan gelukkig ook vier prima rocksongs. Roller koppelt een funky geluid aan bluesy hardrock op een manier zoals Deep Purple dat deed op albums als Stormbringer en Come Taste The Band. Free N' Easy brengt ineens het heerlijk vertrouwde, stevige Uriah Heep terug en Illusion is een prima hardrock ballad. Afsluiter Choices is een nummer met een fijne afwisseling tussen rustige en stevige passages. Van zulke tracks hadden er wel meer op mogen staan.
Al met al een had dit een prima EP kunnen zijn, maar de mindere tracks maken het tot een middelmatige LP. De extra tracks op de expanded edition (volg de album links) veranderen daar weinig aan. De neiging om terug grijpen naar de albums uit de vroege jaren zeventig wordt er niet minder door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten