In 1973 was Deep Purple op het toppunt van hun roem. Het management zette de band onder zware druk om hun volgende album (Who Do We Think We Are) op tijd af te maken en weer op tour te gaan. Dit leidde tot zware vermoeidheid en uitputting van de bandleden en zorgde voor onderlinge spanningen. Met name de situatie tussen gitarist Ritchie Blackmore en zanger Ian Gillan was onoplosbaar geworden en de laatste verliet de groep. Roger Glover had ook al langer twijfels en na aandringen van Blackmore verliet ook hij de band.
De opengevallen plaatsen werden ingenomen door Glenn Hughes (bassist en zanger van Trapeze) en de nog onbekende zanger David Coverdale. Eigenlijk wilde Deep Purple in zee met Paul Rodgers (bekend van Free), maar hij was net met Bad Company begonnen. Coverdale viel bij de audities op met zijn bluesy stemgeluid, waarvan met name Blackmore was gecharmeerd omdat hij niet alleen op het stemgeluid van Hughes wilde bouwen dat meer naar soul neigt. Uiteindelijk zou de combinatie van de twee stemmen perfect werken.
Nou heb je albumopeners en álbumopeners, maar met de titeltrack Burn laat Deep Purple horen hoe je een luisteraar wegblaast en tegelijk het album inzuigt. Zes minuten heerlijke, klassieke hard rock met een hoog tempo, lekker gitaarwerk, inventieve bas en drums, fijne toetsenriffs en dan die heerlijke dubbele lead vocalen! Andere uptempo tracks als Lay Down, Stay Down, You Fool No One en What's Goin' On Here doen daar trouwens nauwelijks voor onder.
Wat echter ook bijdraagt aan de kracht van het album is de afwisseling. Tussen de uptempo tracks door horen we bijvoorbeeld het klassiek geworden Might Just Take Your Life. Alleen al het intro van toetsenist Jon Lord bezorgt mij nog iedere keer kippenvel, zo goed. En dan moet die heerlijke samenzang nog komen, samen met alle andere elementen die het nummer zo goed maken.
In het sterke Sail Away horen we de funk-invloeden die nog veel prominenter aanwezig zullen zijn op het volgende album (zie blog #74) en een ander hoogtepunt (als je daar al van kunt spreken op zo'n sterk album) is het enige nummer waarop David Coverdale in zijn eentje de vocalen verzorgt.
Dat is het van blues doortrokken Mistreated. Ruim zeven minuten lang keert Coverdale zich binnenstebuiten, terwijl gitarist Blackmore de ene na de andere mooie riff tevoorschijn tovert. Effectief ondersteunt door een relatief sobere ritmesectie en smaakvol toetsenwerk had dit een geweldige afsluiter van het album geweest. Er volgt echter nog het instrumentale 'A' 200 dat zeker niet zo slecht is als wel eens beweerd wordt, maar een beetje uit de toon valt.
Dat laatste mag de pret echter niet drukken, want Burn is en blijft een geweldig Deep Purple album dat velen niet voor mogelijk hadden gehouden na het vertrek van Gillan en Glover.
© 2022 TTZL
YouTube: Burn
YouTube: Might Just Take Your Life
YouTube: Lay Down, Stay Down
YouTube: Sail Away
YouTube: You Fool No One
YouTube: What's Goin' On Here
YouTube: Mistreated
YouTube: 'A' 200
Geen opmerkingen:
Een reactie posten