Zoeken in deze blog

zaterdag 29 mei 2021

#446: Herman Finkers - Hart Voor Oranje (1992)

Het EK voetbal van 2020 wordt na een jaar uitstel gespeeld van 11 juni tot 11 juli 2021. De grootgrutters van ons land proberen ons dan altijd weer te verleiden met allerlei Oranje-prullaria bij de boodschappen. Even onvermijdelijk zijn ook de artiesten die een graantje proberen meteen te pikken door het uitbrengen van Oranje-gerelateerde liedjes.

Dat is niet iets van de laatste tijd, want Jan de Cler schreef al in 1950 het onverwoestbare Hup Holland Hup. Andere bekend gebleven Oranje-nummers zijn bijvoorbeeld Nederland Die Heeft De Bal van André van Duin uit 1980 (oorspronkelijk een carnavalsnummer), Wij Houden Van Oranje van André Hazes uit 1988 en Viva Hollandia van Wolter Kroes uit 2008.

Nou zijn dat geen nummers die mij erg aanspreken. Een veel leuker voetballied (maar niet speciaal voor Oranje) vind ik Naar Vore! van De Raggende Manne. Maar het wat mij betreft leukste Oranje-lied staat op het album Liedjes Voor Oranje tussen de Oranje-meuk van bijvoorbeeld De Havenzangers, Vader Abraham en Ron Brandsteder.

Ik heb het over Hart Voor Oranje van Herman Finkers. Hij lijkt het nummer te starten met "Hart voor Oranje, hart voor Nederland", maar als we iets later het refrein horen krijgt dat toch een andere lading:

Hard voor Oranje, hard voor Nederland
Wees niet te
Hard voor Oranje,
U bent te
Hard voor Nederland

Ook worden er bijvoorbeeld allerlei kwaliteiten van de spelers worden opgesomd, maar daar zitten geen voetballende kwaliteiten bij! En Herman zingt ook tekstregels als:

Met topgrammatica werd nog nooit een goal gescoord
Dus staat Johan Cruyff de pers te woord
"Genade, medelij!" roept de tegenstander uit
Als onze Berdien Stenberg de wedstrijd fluit:
Taratatamtaraaaa!
Terugtrekken!

Enfin, een broodnodig en lekker staaltje tongue-in-cheek humor van Herman Finkers om de Oranje-gekte te relativeren, met als bonus op de single ook nog het heerlijk lullige Heerlijk Hawaii Van Zijn Elpee. 

© 2021 TTZL


Officiële website: Herman Finkers
Wikipedia NL: Herman Finkers

YouTube: Hart Voor Oranje [Herman Finkers]
YouTube: Heerlijk Hawaii [Herman Finkers]

YouTube: Hup Holland Hup [Jan de Cler]
YouTube: Nederland Die Heeft De Bal [André van Duin] 1980
YouTube: Wij Houden Van Oranje [André Hazes] 1988
YouTube: Viva Hollandia [Wolter Kloes] 2008
YouTube: Naar Vore! [De Raggende Manne]
Gepost door op Geen opmerkingen:

maandag 24 mei 2021

#445: The Orb - Sin In Space / Part 1, 2 & 3 (2016-2017)

Over het algemeen vind ik een remix niet veel toevoegen. Vaak is het origineel beter en maar heel soms heeft een remix dezelfde kwaliteit. Laat staan dat deze beter is geworden dan het origineel. Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen en bij The Orb (zie ook blogs #47 en #133) is dat vaak het geval. 

Dat heeft er mee te maken dat bij een remix van een track van The Orb het niet gaat om alleen het toevoegen van een extra drumpatroon of kek geluidje. Nee, de originele track is slechts de basis van een nieuw nummer. En dan maakt het niet uit of The Orb zelf de remix maakt of dat het door een bevriende muzikant gebeurt. Volledige vrijheid is het devies. Dat is natuurlijk leuk en waarschijnlijk daarom zijn er ook zoveel singles en EP's met remixen van albumtracks verschenen van The Orb.

Dat gebeurde dus ook met de albums Moonbuilding 2703 AD (uit 2015) en COW / Chill Out, World (uit 2016), die trouwens allebei zeer aan te bevelen zijn. Er verschenen onder andere drie EP's die door de subtitel Sin In Space onderling verbonden zijn.

Moonbuilding 2703 AD Remixes / Sin In Space Pt. 1 verscheen als eerste in 2016 met daarop drie remixen van het titelnummer van het album. Het lekker kort getitelde Moonbuilding 2703 AD (Wolfgang Voigt Antiretroambientpsycholkamix) opent heel ambient en bouwt dan rustig op. Na twee tempoversnellingen eindigt het bijna een kwartier later weer in een mooie rustige sfeer. De twee daaropvolgende tracks, Moonbuilding 2703 AD (Wassermann Psychoschaffelclustermix) en Moonbuilding 2703 AD (Teebs Moon Grotto Mix) zijn beide lekker loom en 'spacey'.

Alpine Diskomiks - Sin In Space Pt. 2 komt ook uit 2016 en bevat remixen van de Japanse bonustrack op het album COW / Chill Out, World!. De eerste track Alpine (Prins Thomas Diskomiks) heeft een fijn pulserend ritme en wisselt dat gedurende 11 minuten af met rustige passages. Alpine (Prins Thomas Simpler Tool For DJ Fools) en Alpine (Prins Thomas Short Yoga Break Version) bouwen daarop voort, maar ieder met hun eigen sfeer.

Op The Cow Remixes - Sin In Space Pt. 3 uit 2017 worden remixen gepresenteerd van nog vier nummers van COW. 9 Elms Over River Eno (The Field Remix) is een atmosferisch nummer met een complex ritme. Ideaal om te beluisteren via een koptelefoon. 4 AM Exhale (Dave DK Accellerator Mix) is meer uptempo en heeft een heel ijl klankspectrum. 5th Dimensions (Jörg Burger Dschungeloper Mix) begint en eindigt zonder percussie en heeft in middenstuk met een heerlijk traag, voortstuwend ritme. Een heerlijke track. Afsluiter Wireless (Leandro Fresco Mix) is een kwartier durende, experimentele trip die doet denken aan de albums uit hun beginperiode die ze de bijnaam The Pink Floyd of Techno opleverde. 

Alex Paterson (het enige constante lid van The Orb) heeft ook nooit moeite gedaan om zijn waardering voor Pink Floyd te verbergen. Hij regaeerde op de bijnaam met de hoes van het album Live 93 die overduidelijk verwijst naar Animals en in 2010 maakten The Orb en Pink Floyd-gitarist David Gilmour samen het album Metallic Spheres.

© 2021 TTZL



Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 15 mei 2021

#444: Lee Hazlewood - Lee Hazlewoodism: Its Cause And Cure (1967)

Een van de mooiste stemmen in de popmuziek is voor mij de bariton van Lee Hazlewood (1929-2007). Toch is hij bekender als songschrijver en producer. Zijn eerste productie met enig succes was The Fool van Sanford Clark uit 1955, maar het grote succes kwam door de samenwerking met Duane Eddy. Als producer en/of co-auteur was Hazlewood medeverantwoordelijk voor hits als Rebel Rouser, Peter Gunn en Shazam.

In 1966 startte hij een eigen platenmaatschappij, LHI Records ('Lee Hazlewood Industries'), maar doordat Hazlewood meer artistieke dan zakelijke talenten had eindigde dit avontuur alweer in 1971. In die tijd bracht hij zijn eigen albums uit op dit label, maar tekende ook nieuwe artiesten als The Kitchen Cinq, International Submarine Band, Honey Ltd. en Ann-Margret. Die periode is geweldig gedocumenteerd op de luxe box set There's A Dream I've Been Saving: Lee Hazlewood Industries 1966-1971.

De echte waardering voor het solowerk van Hazlewood is, zoals wel vaker gebeurt, pas later gekomen. Op enig moment kreeg hij een cultstatus in de underground rock scene en werden zijn nummers gecovered door uiteenlopende artiesten als Vanilla Fudge, Lydia Lunch, Primal Scream, Einstürzende Neubauten, Nick Cave, Megadeth, Beck en The Tubes. En zeker toen het label Light In The Attic de Lee Hazlewood Archive Series startte kwam er hernieuwde en verhevigde aandacht voor zijn werk.

Het apart getitelde Lee Hazlewoodism: Its Cause And Cure is #10 in de serie en een mooi voorbeeld van 'cowboy psychedelia', zoals wel eens naar zijn muziek gerefereerd wordt. 

Het album opent met twee nummers (The Girls In Paris en Jose) die bedrieglijk eenvoudig en soms zelfs wat 'lullig' klinken en die pas bij herhaalde beluistering hun ironie en gelaagdheid prijsgeven. Iets soortgelijks geldt voor het vaudeville-achtige Suzi Jane Is Back In Town met Suzi Jane Hokom. 

De sfeer is al anders in het uptempo Dark In My Heart en in mooie, serieuze songs als The Old Man And His Guitar, The Nights en I Am A Part. Hoogtepunten zijn voor mij de prachtige sixties-pop van In Our Time, het melancholieke Home (I'm Home) en After Six waarin hij probeert de barkeeper een laatste drankje af te troggelen en geweldige teksten zingt als

I'll give you my watch for a fifth of Scotch
If you don't make fun cause it don't run no better than I do after six
Hey there Mr Bartender lots of things are botherin' me
There's the hydrogen bomb and VietNam and I'm out of sigarettes since three

Als bonus staan er drie instrumentale tracks (Frenesi, Muchacho en Batman) op de heruitgave van het nevenproject Lee Hazlewood's Woodchucks waarin Duane Eddy en Herb Alpert lijken samen te komen. 

Natuurlijk mist de oplettende lezer in bovenstaande verhaal Hazlewood's meest succesvolle samenwerking, die met Nancy Sinatra, maar daarover volgende week meer.


© 2021 TTZL

Officiële website: Lee Hazlewood
Wikipedia EN: Lee Hazlewood
Wikipedia NL: Lee Hazlewood

YouTube: Lee Hazlewoodism: Its Cause and Cure [album]

YouTube: Jose
YouTube: The Nights
YouTube: I Am A Part
YouTube: Home (I'm Home)
YouTube: After Six
YouTube: In Our Time
YouTube: Frenesi (instrumental) [Lee Hazlewood's Woodchucks]
YouTube: Muchacho (Instrumental) [Lee Hazlewood's Woodchucks]
YouTube: Batman (Instrumental) [Lee Hazlewood's Woodchucks]

YouTube: The Fool [Sanford Clark]
YouTube: Rebel Rouser [Duane Eddy]
YouTube: Peter Gunn [Duane Eddy]
YouTube: Shazam [Duane Eddy]

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 9 mei 2021

#443: Tom Browne - Funkin' For Jamaica (N.Y.) (1980)

Al vaker heb ik een blog geschreven over artiesten die (in Nederland) maar één succesnummer hebben gehad (zie blogs als #122, #187 en #347). De Amerikaanse jazz-trompetist Tom Browne mag je ook gerust in die categorie plaatsen. 

Browne startte op 11-jarige leeftijd met piano, maar stapte na een jaar al over naar de trompet. Met 21 jaar stond hij al op het podium met Weldon Irvine en speelde vanaf midden jaren zeventig mee bij opnamen en/of concerten van artiesten als Sonny Fortune, Lonnie Smith, Bob James, Dave Grusin en Roy Ayers. 

Het was ook Grusin die hem een contract aanbood bij zijn platenmaatschappij GRP Records waar in 1979 zijn debuutalbum Browne Sugar verscheen. Wereldwijd succes kreeg hij echter met Funkin' For Jamaica (N.Y.) van zijn tweede album Love Approach. Het aanstekelijke soul/funk-nummer werd in veel landen een hit, maar tot een vervolg kwam het niet. Dat komt wellicht doordat het nummer afwijkt van zijn normale repertoire. De rustige, jazzy B-kant Her Silent Smile is wat dat betreft een beter voorbeeld van zijn muziek.

In de VS scoorde hij nog een hit met het uptempo nummer Thighs High (Grip Your Hips and Move) van zijn album Magic (1981), maar uiteindelijk verdween hij eind jaren tachtig grotendeels uit de muziek en concentreerde zich op zijn carrière als piloot. Pas in 1994 zou er weer een nieuwe plaat van hem verschijnen, maar het succes van 1980 werd niet herhaald. 

In 1991 verscheen nog wel een remix van Funkin' For Jamaica (N.Y.), maar dat had wat mij betreft niet gehoeven. Trouwens, die toevoeging "(N.Y.)" staat achter de titel om aan te geven dat "Jamaica" niet naar het eiland verwijst, maar de wijk in Queens, New York.

© 2021 TTZL
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 2 mei 2021

#442: Baby Zizanie ‎– Thalassaphobia (2003)

Al eerder schreef ik over JG Thirlwell (vooral bekend onder zijn artiestennaam Foetus) in blogs #130 en #415. Daarin vermeldde ik ook al de vele aliassen waarvan hij zich bedient en dat hij ook veel projecten heeft, solo of in samenwerking met gelijkgestemden.

Baby Zizanie is zo'n project, in dit geval samen met Jim Coleman die aan het einde van de vorige eeuw actief was met noise rock in de New Yorkse band Cop Shoot Cop. Daarna ging Coleman zich toeleggen op instrumentale elektronische muziek en filmsoundtracks.

De mini LP Thalassaphobia is voortgekomen uit optredens waarin het duo een 'live structured electronic improvisation' ten gehore bracht. De muziek kent invloeden uit ambient en de sfeer roept bij mij soms associaties op van een elektronische soundtrack voor een film noir. 

Het half uur durende werk voelt aan als één geheel, ook al doordat de nummers veelal in elkaar overvloeien. Toch zijn er acht aparte tracks benoemd en opener The Plinth is het meest ambient van alle tracks. Direct daarna gaat het tempo flink omhoog en worden er percussie en (elektronische) blazers toegevoegd aan het palet in Blind Squid/Ankle Biters. In het derde nummer van kant A, Glib Clipper, gaat het tempo dan weer drastisch omlaag en de eerder gememoreerde dreigende sfeer is goed te horen. Dit wordt voortgezet in de afsluiter van kant A, Incinerama, terwijl er voorzichtig weer wat percussieve elementen opduiken.

Kant B opent met Tortilla Curtian waar we worden verrast met een geluid dat sterk aan een jazzorgel doet denken. De daarop volgende nummers Milky Rinse en Third World Whore zijn heerlijke trippy tracks en in afsluiter Our Blessed Sacrament wordt de film noir sfeer daar weer aan toegevoegd.

Thalassaphobia ('fobie of angst voor de oceaan of de zee') is een fijn uitstapje van Thirlwell en de enige uitgave van Baby Zizanie (al staan er ook opnamen van een Live Concert In Arnhem op YouTube). 

De mini LP verscheen in een beperkte oplage van 500 stuks bij het Italiaanse label Nail in hun Domestic Landscapes serie. Een digitale versie (met bonustrack) is tegenwoordig ook verkrijgbaar op de Bandcamp-pagina van JG Thirlwell.

© 2021 TTZL


Officiële website: JG Thirlwell-Foetus / Jim Coleman
Wikipedia EN: JG Thirlwell / Foetus

YouTube: Thalassaphobia [mini album]

YouTube: The Plinth
YouTube: Glib Clipper
YouTube: Incinerama
YouTube: Milky Rinse

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)