TTZL Muziekblog: #453: Casey And The Pressure Group

Het zit er dik in dat Cees Schrama (1936-2019) de Nederlandse toetsenist is die je het meest hebt gehoord, maar waarvan het het niet weet. Zijn grote liefde was de jazz en dat uitte zich in zijn eigen band, Casey And The Pressure Group, en vooral ook in het bijna twintig jaar lang presenteren van het jazz radioprogramma Sesjun van de TROS. Waar je Schrama echter nog beter van kunt kennen zijn de talloze bijdragen als sessiemuzikant.

Zijn spel op piano, vibrafoon en Hammond op het tweede Golden Earrings album Winter-Harvest brachten hem faam. Met name zijn solo op In My House sloeg in als een bom. Iedere Nederlandse artiest, groep of producer die daarna een toetsenist nodig had (die ook nog eens zijn eigen solo's componeerde) kwam uit bij Cees Schrama:

Ik Doe Wat Ik Doe van Astrid Nijgh? Schrama. Seasons van Earth & Fire? Schrama. Mother No-head van Group 1850? Schrama. Lucifera van Lemming? Schrama. How Do You Do van Mouth & MacNeal? Schrama. Malle Babbe van Rob de Nijs? Schrama. True Love That's A Wonder van Sandy Coast? Schrama. En zo zijn er nog tientallen Top 40 hits. Zijn bekendste, en waarschijnlijk succesvolste, werk was zijn bijdrage aan Venus van Shocking Blue.

Toch mag zijn eigen werk met Casey And The Pressure Group niet worden vergeten. Dat zou makkelijk kunnen gebeuren, want voor zover ik weet zijn de vier albums die zij in de periode 1967-1972 maakten nooit heruitgegeven. Gelukkig is er in 2014, in het kader van de Dutch Rare Groove serie, een mooie verzamelaar op vinyl verschenen bij het Music On Vinyl label.

Het album Dutch Rare Groove Vol 3 opent met drie nummers van het eerste album The Beast And I uit 1967 (nog onder de naam Crazy Casey), waaronder Comin' Home Baby en The Beast And I. Eerstgenoemde, heerlijke uptempo nummer kan je heel bekend voorkomen, want dit werd lang door Radio Caroline en Radio Veronica als tune gebruikt. Maar ook het titelnummer swingt de pan uit.

Van het tweede album Powerhouse (1970) bevallen vooral Powerhouse en Dynamite mij, ook omdat zij een heel eigen karakter hebben. Het derde album Lazybones (1970) bevat een eigen versie van Venus en ook het titelnummer Lazybones is niet te versmaden. Jungle Cry van het vierde album Memphis Revisited (1972) heeft dan weer een donkere atmosfeer, als je het vergelijkt met de voorgaande nummers. Een heerlijke track.

Nu voldoet deze verzamelaar prima, maar doet hij wel verlangen naar een mooie verzamelbox met al het werk van de band. En dan ook graag projecten opnemen zoals de nummers die de band met Rita Hovink opnam. Zij maakte namelijk prachtige (maar niet erg succesvolle) jazz-platen voordat ze met Nederlandstalig werk begon. Gelukkig zijn die nummers in 2013 door het Nederlandse 678 Records uitgebracht op een 7"-EP en in 2019 toegevoegd aan de CD-versie van de heruitgave van haar Nederlandse jazzklassieker Love Me Or Leave Me op hetzelfde label (zie ook de Andere Tijden aflevering waarin dit voorkomt).