#607: Supertramp - Brother Where You Bound (1985)

Weinigen zullen gedacht hebben dat er leven was voor Supertramp na het vertrek van Roger Hodgson (zang, gitaar, toetsen) in 1983. Zanger, toetsenist en mede-oprichter Rick Davies stond er ineens alleen voor als songschrijver en leider van de band.

Natuurlijk, de andere drie leden van de klassieke bezetting (bassist Dougie Thomson, drummer Bob Siebenberg en saxofonist John Helliwell) waren er nog, maar was het gemis van Hodgson opvangen wel mogelijk?

Het antwoord op die vraag is Brother Where You Bound uit 1985 en dat album klinkt als een volmondig 'ja'. Althans voor mij klonk het zo, de contemporaine recensies van pers en publiek waren maar lauw. Opvallend genoeg is de waardering voor het album in de loop van de tijd veranderd en retrospectieve recensies zijn dan ook veel positiever.

Misschien kwam dat doordat de songs, die nu alleen van de hand van Davies zijn, teruggrijpen op het geluid van de vroege Supertramp albums. Hodgson was de meer pop-georiënteerde songschrijver, waar Davies' interesse meer in blues en jazz lag. Ze vonden elkaar in het prog-rock geluid van de eerste twee albums (Supertramp uit 1970 en Indelibly Stamped uit 1971). Vanaf Crime Of The Century (uit 1974) kwamen er steeds meer pop-invloeden naar voren, al kon Davies zijn ei nog wel kwijt in de door hem geschreven nummers op het album. 

Door het succes van de door Hodgson geschreven singles van de albums, verschoof het geluid steeds meer van prog-rock naar pop op albums als Crisis? What Crisis? uit 1975 (zie blog #23), Even in the Quietest Moments... uit 1977 en Breakfast In America uit 1979. Uiteindelijk besloot Hodgson solo te gaan in 1983.

Het album opent met de single Cannonball (een kleine hit in Nederland) waarin subtiel jazz-rock invloeden verwerkt zitten. Vooral de lange versie op het album is een juweeltje. Daarop volgt Still In Love dat opent met een melancholieke saxofoon, waarna een springerig midtempo nummer ontstaat dat niet had misstaan op de vorige albums.

No Inbetween is een archetypische Davies-track. Het is een ballad die heel langzaam opbouwt naar een climax en dan ook weer rustig afrondt. Davies' stem klinkt hier fantastisch, mooi vol zowel als onderhuids fel, en daarom heb ik altijd zijn stemgeluid verkozen boven de wat schelle toon van Hodgson.

Better Days sluit kant A van de elpee af en is één van de topnummers van het album. Prachtige wisselingen in tempo en dynamiek, prachtig gearrangeerd en geproduceerd met een heerlijk helder geluid (net als trouwens het hele album). De songtekst met koude-oorlog-thematiek doet gedateerd aan (ook in andere tracks), maar plaats het nummer in de jaren tachtig van de vorige eeuw en het is prima.

Voordat de prima ballad Ever Open Door kant B van het album afsluit hebben we eerst mogen luisteren naar het absolute hoogtepunt van het album, het ruim zestien minuten durende titelnummer Brother Where You Bound. Tempo- en dynamiekwisselingen, breaks, veranderingen van toon en gevoel, experimentele stukjes, alles zit erin. Het is een werkstuk met vele lagen en het is alsof er een stuk of vijf nummers kunstig tot één vloeiend geheel zijn geweven.

Hierna zouden nog drie studio-albums volgen, maar die halen helaas niet hetzelfde niveau. Van het post-Hodgson tijdperk is Brother Where You Bound het beste, maar zwaar ondergewaardeerde hoofdstuk in de historie van Supertramp. 

© 2024 TTZL

Officiële website: Supertramp

Wikipedia EN: Supertramp 

Wikipedia NL: Supertramp

YouTube: Brother Where You Bound [album]

Spotify: Brother Where You Bound [album]

YouTube: Cannonball

YouTube: Still In Love

YouTube: No Inbetween

YouTube: Better Days

YouTube: Brother Where You Bound

YouTube: Ever Open Door

#606: Van Halen - Fair Warning (1981)

Sommige albums weten je vanaf de eerste noot te boeien en laten je daarna ook niet meer los. Niet alleen tijdens die eerste luisterbeurt, maar ook niet in de jaren daarna. Fair Warning van Van Halen is voor mij zo'n album. Al eerder heb ik mijn liefde voor Van Halen's muziek laten blijken in blogs #69 en #413, maar dit album heeft wel een speciaal plekje.

Alhoewel dit vierde album, net als de vorige drie, geproduceerd is door Ted Templeman, heeft het toch een ander karakter. Waar de vorige drie albums aanvoelden als een hard rockend feestje, is dit album een donker en gemeen stuk werk dat somber aanvoelt, maar wel een aantal van de felste, hardste nummers bevat die Van Halen ooit heeft gemaakt.

Van Halen's traditie van goede intro's wordt op dit album gelukkig voortgezet. Op albumopener Mean Street horen we eerst een dertig seconden durende vingeroefening van gitarist Eddie van Halen, voordat de riff van het nummer wordt ingezet. Hier valt al direct op dat de donkere sfeer van het nummer ook wordt weerspiegelt in de teksten van David Lee Roth. 

Dat geldt ook voor de teksten van de andere nummers op de plaat. Zelfs in de nummers over vrouwen, relaties en sex (zoals bijvoorbeeld in Dirty Movies, Push Comes To Shove en So This Is Love?) is Roth niet  zijn guitige en brutale zelf, maar klinkt hij eerder rauw en smerig. Dat gevoel komt ook terug in het hoesontwerp, dat heel anders is dan bij de eerdere albums. Dit is een detail uit The Maze, een schilderij van de Canadese artiest William Kurelek, welke zijn getormenteerde jeugd verbeeldt.

Wat ik ook zo sterk vind aan het album is de afwisseling. Na het uptempo Sinner's Swing! volgt het midtempo Hear About It Later, dat echter start met een prachtig, rustig intro en verder een showcase is voor drummer Alex van Halen en bassist Michael Anthony. Direct daarna volgt het waarschijnlijk bekendste nummer van dit 'album zonder hitsingles', Unchained. Het is het nummer dat het dichtst in de buurt komt van de vrolijke nummers van de vorige albums en het heeft op tweeëneenhalve minuut de grappige interactie tussen tekst en muziek over het begrip 'break'.

Het album sluit af met de twee-eenheid Sunday Afternoon In The Park / One Foot Out The Door. Eerstgenoemde is een een duistere, donkere instrumentale track van synthesizer en drums en vloeit na een minuut of twee over in het heerlijke, gruizige, vuige, hard rockende One Foot Out The Door. Wat een manier om een album af te sluiten!

Alles bij elkaar duurt Fair Warning nog geen 32 minuten, maar wat geeft dat als het zo goed is. Van alle Van Halen albums blijft dit mijn favoriet.

© 2024 TTZL

Officiële website: Van Halen

Wikipedia EN: Van Halen

Wikipedia NL: Van Halen

YouTube: Fair Warning [album]

Spotify: Fair Warning [album]

YouTube: Mean Street

YouTube: Dirty Movies

YouTube: Sinner's Swing!

YouTube: Hear About It Later

YouTube: Unchained

YouTube: Push Comes To Shove

YouTube: So This Is Love?

YouTube: Sunday Afternoon In The Park

YouTube: One Foot Out The Door

#605: M|A|R|R|S - Pump Up The Volume (1987)

4AD is een Brits platenlabel dat in de jaren tachtig werd opgericht als onderdeel van Beggars Banquet Records, maar zich al heel snel losmaakte en verder ging als onafhankelijk platenlabel. 4AD specialiseert in alternative rock, post-punk, gothic rock en dream pop en twee van de gecontracteerde bands in 1987 waren Colourbox en A.R. Kane.

In 1987 opperde beide bands, onafhankelijk van elkaar, bij 4AD-baas Ivo Watts-Russell het idee om een op dance geïnspireerde single te maken, mede gebaseerd op de aanstaande doorbraak van house op dat moment. Aangezien A.R. Kane net hun vorige platenlabel had verlaten omdat de belofte om met een grote naam te mogen werken was verbroken, koppelde Watts-Russell de band aan Martyn Young van Colourbox.

Deze samenwerking verliep echter niet heel soepel en in plaats van gezamenlijke nummers te maken, namen de bands ieder een nummer op voor een single, waar de andere band dan een bijdrage aan zou leveren. Het werd uitgebracht als MARRS, een acroniem van de voorletters van de betrokken bandleden.

A.R. Kane kwam met Anitina (The First Time I See She Dance) en daarop verzorgt Colourbox de drums. Het is geen onaardig nummer in de dream pop stijl van A.R. Kane, geïnjecteerd met wat dance-invloeden, maar het is geen nummer met eeuwigheidswaarde.

Hoe anders is dat voor de bijdrage van Colourbox, waarop A.R. Kane gitaar bijdraagt en het werk van DJs Chris "C.J." Mackintosh and Dave Dorrell cruciaal is. 

Pump Up The Volume is een mijlpaal in de ontwikkeling van de Britse house en voor music sampling als geheel (ik verwees er al naar in blog #258). Het nummer kent een heerlijk, mid-tempo voortstuwend ritme, waarover men helemaal los gaat met samples en scratching. En dat zijn er nogal wat. Op de Wikipedia-pagina van het nummer wordt een mooi overzicht gegeven van de samples per versie van het nummer. Dat is nodig omdat er verschillen zijn tussen de 7-inch en 12-inch versies, maar ook tussen de UK- en US-versies (een kwestie over de rechten op de samples).

Martyn Young wilde Anitina niet op de b-kant van Pump Up The Volume hebben en het daarnaast uitbrengen als een Colourbox-single. Watts-Russell hield echter vast aan het originele plan en bracht de single uit onder de naam M|A|R|R|S en dat gaf ruzie met Young. Het leidde tot een breuk tussen Colourbox en 4AD en kort daarna zou Colourbox ophouden te bestaan. Dat doet echter niets af aan het belang en de klasse van dat ene nummer. Ik zet het daarom nog maar een keer op en ik 'Pump Up The Volume'!

© 2024 TTZL

Officiële website: 4AD
Wikipedia EN: 4AD
Wikipedia NL: 4AD

YouTube: Pump Up The Volume [video]
YouTube: Anitina (The First Time I See She Dance)
Spotify: Pump Up The Volume
Spotify: Anitina (The First Time I See She Dance)

#604: Slayer - Reign In Blood (1986)

Deze week zat ik een opname te kijken van de eerste aflevering van Tijl Beckand's tv-programma Tijl in het voetspoor van Richard Wagner. Hij had het er daarin over dat de term 'vernieuwend' vaak makkelijk wordt gebruikt, maar in het geval van Wagner vond hij het wel terecht.

Ik moest bij Tijl's opmerking om één of andere reden denken aan het album Reign In Blood uit 1986 van Slayer waarvoor de term 'vernieuwend' ook wel van stal gehaald wordt. 

Slayer wordt samen met Metallica, Megadeth en Anthrax gerekend tot de 'big four of thrash metal' en Reign In Blood was hun derde studio-album. De plaat werd geproduceerd door Rick Rubin (een vaste gast in mijn blogs) en hij geeft de band voor het eerst in hun carrière een helder, krachtig geluid. En stonden er op het vorige album nog een flink aantal langere nummers, op Reign In Blood is dat anders. 

Hun thrash-/speed-/death metal geluid (kies de term van jouw voorkeur) wordt geperfectioneerd, maar is nu vorm gegeven met de punk-attitude van korte, krachtige songs. Slechts drie van de tien nummers duren langer dan drie minuten en het hele album duurt nog geen dertig minuten.

Het bekendste nummer van het album is opener Angel Of Death over nazi-arts Josef Mengele. De tekst is beschouwend, maar zorgde toch voor vertraging bij het uitbrengen van het album omdat er zorgen waren dat het nummer verkeerd opgevat zou kunnen worden. Het nummer opent furieus met een geweldige riff en gaat direct los in een krankzinnig tempo. Het is een bijna vijf minuten durend statement waar de rest van het album op voortbouwt. Het nummer staat sinds 2012 zelfs in de Top 2000 (zo rond plaats 200).

Voor we afsluiter Raining Blood bereiken, horen we prima tracks als Necrophobic, Jesus Saves, Criminally Insane en Postmortem. Toegegeven, op het eerste gehoor lijkt er weinig variatie en subtiliteit in de nummers te zitten, maar na een aantal draaibeurten verandert dit. Ineens ga je wel significante verschillen horen en blijken er allerlei details in te zitten die je eerst niet hoorde. Wat blijft is de verzengende intensiteit en eenduidige visie van het album (ook in hoesontwerp en teksten).

Maar hoe zit het nou met dat 'vernieuwend' zijn? De betekenis van de term is volgens het woordenboek 'het oude vervangen'. Is Reign In Blood in die zin als 'vernieuwend' te bestempelen?  Waarschijnlijk niet, de boom met metal genres is eerder uitgebreid met een nieuwe tak dan dat er iets is verdwenen c.q. vervangen. 

Staat op Reign In Blood dan iets wat nog nooit eerder was gedaan? Ook niet echt. Nummers als Stone Cold Crazy (1974) van Queen en Sympton Of The Universe (1975) van Black Sabbath gaven al eerder de richting aan, met in hun kielzog bijvoorbeeld Am I Evil? van Diamond Head en sommige bands uit de New Wave Of British Heavy Metal.

Is Reign In Blood dan sinds 1986 het ijkpunt en de inspiratiebron voor vele thrash, speed en death metal bands die na hen zijn begonnen? Zeker! Het album wordt tot op de dag van vandaag dan ook genoemd in lijstjes met de beste en/of invloedrijkste metal albums ooit. Alleen al daarom verdient het album om gehoord te blijven worden.

© 2024 TTZL

Officiële website: Slayer
Wikipedia EN: Slayer
Wikipedia NL: Slayer

YouTube: Reign In Blood [album]
Spotify: Reign In Blood [album]

YouTube: Angel Of Death
YouTube: Necrophobic

YouTube: Jesus Saves

YouTube: Criminally Insane

YouTube: Postmortem

YouTube: Raining Blood

YouTube: Stone Cold Crazy [Queen]

YouTube: Sympton Of The Universe [Black Sabbath]

YouTube: Am I Evil? [Diamond Head]

#603: Julie Covington - Only Women Bleed (1977)

De Engelse actrice en zangeres Julie Covington is bekend van haar rol op het concept-album Evita en dan vooral van de hitsingle Don't Cry For Me Argentina. Voor mij nog steeds de mooiste uitvoering van dat nummer (maar daar verwees ik al naar in blog #518). 

Je zou haar ook kunnen kennen van haar rol als Beth, de vrouw van dominee Nathaniel (gezongen door Phil Lynott) op Jeff Wayne's Musical Version Of The War Of The Worlds in het duet The Spirit Of Man. Met haar acteerachtergrond kan ze zich zo goed inleven in het karakter van Beth, dat het mij raakt, iedere keer dat ik het nummer weer hoor.

Iets soortgelijks gebeurde toen zij een nummer van Alice Cooper's debuut solo-album Welcome To My Nightmare coverde. Dit album kwam uit in 1975 (nadat de band met de naam Alice Cooper was ontbonden) en werd goed ontvangen, net als de single Only Women Bleed. De tekst van dat nummer gaat over een vrouw die te maken heeft met huiselijk geweld. Misschien niet iets wat je direct van Alice Cooper zou verwachten, maar Cooper wordt muzikaal en tekstueel vaak onderschat naar mijn mening.

Covington's versie van Only Women Bleed stelt het origineel echter in de schaduw. Haar voordracht en inlevingsvermogen, gecombineerd met het feit dat zij het nummer vanuit de eerste persoon kan zingen, maakt dat deze non-album single een grote hit had moeten zijn, maar het helaas niet werd (met uitzondering van de UK). 

Op de b-kant van de single staat Easy To Slip en dat mid-tempo nummer toont aan dat zij ook prima uit de voeten kan met een wat luider en sneller nummer. Beide tracks van de single zijn aan de heruitgave van haar album Julie Covington toegevoegd, voor die gelegenheid Julie Covington... Plus getiteld.

© 2024 TTZL

Onofficiële website: Julie Covington
Wikipedia EN: Julie Covington
Wikipedia NL: Julie Covington

YouTube: Only Women Bleed
YouTube: Easy To Slip
Spotify: Only Women Bleed
Spotify: Easy To Slip

YouTube: Only Women Bleed [Alice Cooper]
YouTube: Only Women Bleed [video]
YouTube: Don't Cry For Me Argentina [Evita]
YouTube: The Spirit Of Man [Jeff Wayne's Musical Version Of The War Of The Worlds]

Spotify: Julie Covington... Plus [album]