Zoals zo vaak met The Gathering klinkt de track vertrouwd en nieuw tegelijk. De band die evolueerde van doom en death metal naar een geheel eigen geluid met elementen uit progressieve en alternatieve rock en symfonische metal, komt met een nummer dat rustig en traag start en daarna pop-elementen toevoegt. Bij de eerste beluistering zat ik te wachten op de onvermijdelijke explosie van geluid, maar die kwam pas na ruim vier minuten en was kortdurend. Daarna keert het nummer terug naar het geluid van het begin. Het is even wennen, maar ik ben benieuwd wat ik er van vind na herhaaldelijke beluistering.
De aankondiging van het nieuwe album deed mij ook terugdenken aan het album dat mijn interesse voor The Gathering deed ontwaken: Nighttime Birds. Het is ook het album waar ik het meest naar terugkeer, al zijn de albums daarna - How to Measure a Planet?(1998), if_then_else (2000), Souvenirs (2003), Home (2006) - minstens even sterk.
Nighttime Birds opent met vier songs die mij iedere keer weer opnieuw kippenvel geven: On Most Surfaces (Inuït), Confusion, The May Song en The Earth Is My Witness. De muziek waarin de elementen uit de genoemde genres samenkomen en tot één geheel versmelten, de mooie teksten en vooral de zang van Anneke van Giersbergen zijn geweldig. De langgerekte uithalen in de laatstgenoemde track snijden dwars door je ziel.
De rest van het album is een mix van een krachtig uptempo nummer (Third Chance), twee afwisselende midtempo nummers (New Moon, Different Day en Kevin's Telescope), een wonderschone ballad ter afsluiting van het album (Shrink) en de majestueuze titeltrack Nighttime Birds.
heruitgave in 2007 met een remaster van het originele album en twintig bonustracks, verdeeld over twee CDs. En nu maar hopen dat het snel voorjaar 2022 wordt en we (hopelijk) kunnen genieten van een nieuw album van The Gathering.
© 2021 TTZL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten