Zoeken in deze blog

zondag 14 september 2025

#670: Rick Davies (1944-2025)

Reeds in blog #23 schreef ik al eens over Supertramp en nogmaals in blog #607, waarin ik beschreef hoe Rick Davies had voorkomen dat het licht van de band uitging na het vertrek van mede-songschrijver en -zanger Roger Hodgson. Vorige week ging op 81-jarige leeftijd Davies' eigen licht uit.

Supertramp was een Britse band waarin Hodgson en Davies constant met elkaar wedijverden als zangers, songschrijvers en vooral ook als contrasterende persoonlijkheden. Vaak leverde dit prachtige resultaten op, maar gaandeweg werd groeiden zij uit elkaar en dat resulteerde het in het vertrek van Hodgson in 1983 (na het zevende studio-album).

In het begin werden de songschrijver-credits gedeeld, al werd later duidelijk dat (in ieder geval vanaf het vijfde album) de nummers aan één van beiden zijn toe te schrijven (á la Lennon-McCartney). De lead vocals werden ook gedeeld door Hodgson en Davies. Op het debuutalbum (Supertramp uit 1970) zingt Davies nog maar één nummer (Shadow Song), maar dat zal op latere albums steeds vaker gebeuren. Ze zingen dan de door henzelf geschreven nummers.

Ik ben dol op de Supertramp-albums, maar bij nadere beschouwing viel mij al eerder op dat ik een lichte voorkeur blijk te hebben voor de door Rick Davies gezongen en/of (mede-)geschreven tracks. Als eerbetoon daarom hieronder mijn top 10 van 'Davies-tracks' in chronologische volgorde:

Crime Of The Century (1974)
Bloody Well Right
Crime Of The Century

Crisis? What Crisis? (1975)
Ain't Nobody But Me

Even In The Quietest Moments (1977)
Lover Boy
From Now On

Breakfast In America (1979)
Gone Hollywood
Goodbye Stranger

Brother Where You Bound (1985)
Cannonball
Better Days
Brother Where You Bound

RIP Rick Davies

© 2025 TTZL


Officiële website: Supertramp
Wikipedia EN: Rick Davies
Wikipedia NL: Rick Davies
 
Spotify: Supertramp - Rick Davies Top 10 [playlist]

YouTube: Bloody Well Right
YouTube: Crime Of The Century
YouTube: Ain't Nobody But Me
YouTube: Lover Boy
YouTube: From Now On
YouTube: Gone Hollywood
YouTube: Goodbye Stranger
YouTube: Cannonball
YouTube: Better Days
YouTube: Brother Where You Bound 

YouTube: Shadow Song

zondag 7 september 2025

#669: Mark Volman (1947-2025)

Deze week overleed Mark Volman op 78-jarige leeftijd. De naam zal misschien niet bij iedereen direct een belletje doen rinkelen, toch heeft vrijwel iedereen zijn stemgeluid wel eens gehoord.

Op school ontmoette Volman begin jaren zestig Howard Kaylan en ze zouden hun hele verdere leven blijven samenwerken. Het startte met The Nightriders en na naamswijzigingen in The Crossfires en daarna The Tyrtles (met opzet verkeerd gespeld zoals bij The Beatles en The Byrds) kwamen ze uit bij The Turtles.

Met die band scoorden ze aantal flinke hits, met name in thuisland VS. Hun eerste hit was de Bob Dylan-cover It Ain't Me Babe, gevolgd door Let Me Be en You Baby. Hun grootste sucessen waren Happy Together, She'd Rather Be With Me (beide ook hits in Nederland), Elenore en You Showed Me.

The Turtles hadden een moeizame relatie met White Whale Records omdat die platenmaatschappij hen in een richting wilde duwen waar Volman en Kaylan niet heen wilden (iets in de richting van The Monkees). De band viel mede daardoor in 1970 uit elkaar (en luidde ook de ondergang van White Whale Records in).

Tot hun schrik kwamen ze er echter achter dat zij niet alleen de naam 'The Turtles' niet bezaten, maar dat het hen zelfs contractueel verboden was om hun eigen namen te gebruiken in een muzikale context. Rechtszaken werden over en weer aangespannen en het was een slechte periode voor het duo.

Ze kenden Frank Zappa (Kaylan was een neef van Zappa's manager) en werden door hem uitgenodigd om als zangers mee te gaan op een korte tour door Europa. Zo kwam het dat zij in mei 1970 toetraden tot The Mothers Of Invention. Vanwege de contractuele bepalingen werden ze als 'The Phlorescent Leech & Eddie' vermeld en dat werd al snel afgekort tot Flo & Eddie.

Eerst ging de band echter nog de studio in en die opnamen kwamen terecht op (opvallend genoeg) een Zappa solo-album: Chunga's RevengeFlo & Eddie zijn te horen op zes van de tien nummers, waaronder Tell Me You Love Me en Sharleena.

De periode met Volman en Kaylan leverde verder nog drie contemporaine albums op: Fillmore East - June 1971 (live, augustus 1971), 200 Motels (soundtrack, oktober 1971) en Just Another Band From L.A. (live, maart 1972). 

Wat opvalt aan deze opnamen is hoe groot de rol van Flo & Eddie in korte tijd is geworden. We horen op Fillmore East de ontwikkeling van Flo & Eddie als komisch duo in de stukken dialoog die door de nummers heen verweven zitten (The Mud Shark, Do You Like My New Car?). Ook Happy Togetherhet het grootste succes van The Turtles, is onderdeel van de show.

Na de problematische productie van de 200 Motels film en soundtrack (met onder andere het fameuze Penis Dimension dat tot een ban door de Royal Albert Hall leidde) verscheen het live-album Just Another Band From L.A. met op kant A het 24 minuten durende muzikale hoorspel Billy The Mountain. Volman en Kaylan hadden de taak om er iedere keer voor te zorgen dat specifieke personen en eigenaardigheden van de stad waar ze optraden werden verwerkt in de uitvoering van die avond. Daarom is iedere opname van het nummer weer anders.

Op 4 december 1971 gaf de band een concert in Montreux waarbij iemand een lichtkogel in het plafond schoot en er brand uitbrak. Die gebeurtenis is vastgelegd door Deep Purple in Smoke On The Water en door het verlies van veel apparatuur wilde Zappa er de brui aan geven. 

De band overtuigde hem toch door te gaan en na een paar afgelaste shows traden The Mothers op 10 december 1971 op in het Rainbow Theatre in Londen. Hier werd Zappa door een jaloerse fan van het podium geduwd en belandde hij in de meters lager gelegen betonnen orkestbak. Hij had hierdoor meerdere botbreuken, hersenletsel en een verbrijzeld strottenhoofd en zat een jaar lang in een rolstoel. De activiteiten van The Mothers lagen vanzelfsprekend hierdoor stil.

Het betekende ook het einde van de tijd van Volman en Kaylan bij Zappa. Zij werden hierna veelgevraagde sessiemuzikanten en zijn bijvoorbeeld te horen op Get It On van T. Rex, ze verzorgden vocalen op meerdere Alice Cooper albums, en zijn te horen op Hungry Heart van Bruce Springsteen en Success van Duran DuranDaarnaast werkten ze ook voor TV en film als stemacteurs bij animatiefilms en maakten ze ook soms de soundtrackmuziek voor die films.

Vanaf 1983 waren ze ook weer actief met The Turtles nadat ze de rechten op die naam (en hun eigen namen) weer hadden verworven. Kaylan stopte hiermee in 2018, maar Volman bleef actief met de band tot aan zijn dood.

© 2025 TTZL


Wikipedia EN: Mark Volman / Flo & Eddie
Wikipedia NL: Mark Volman
 
* The Turtles *
YouTube:
 It Ain't Me Babe
YouTube: Let Me Be
YouTube: You Baby
YouTube: Happy Together
YouTube: Elenore
YouTube: You Showed Me

* Frank Zappa / The Mothers *
YouTube: Sharleena
YouTube: The Mud Shark
YouTube: Happy Together
YouTube: Penis Dimension

YouTube: Smoke On The Water [Deep Purple]
YouTube: Get It On [T. Rex]
YouTube: Hungry Heart [Bruce Springsteen]
YouTube: Success [Duran Duran]

zondag 31 augustus 2025

#668: Neil Young And The Chrome Hearts - Big Crime (2025)

Protest songs zijn van alle tijden en plaatsen. In Europa vinden we in de Middeleeuwen al voorbeelden en vooral ook in de 18e en 19e eeuw (veelal over sociale ongelijkheid). Onze huidige associatie is echter toch vooral met de protest songs in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw.

Denk hierbij bijvoorbeeld aan nummers over raciale thema's, zoals Sam Cooke's A Change Is Gonna Come of James Brown met Say It Loud – I’m Black and I’m Proud. Er waren ook songs over vrouwenrechten (Aretha Franklin met Respect), over de strijd voor vrijheid en solidariteit (Pete Seeger's versie van We Shall Overcome), over geweld door de overheid (Crosby, Stills, Nash & Young met Ohio) en natuurlijk nummers die tegen oorlogen ageerden (Bob Dylan met Masters Of War, Black Sabbath met War Pigs en natuurlijk Edwin Starr's War).

Daarna werd protest voeren via muziek wat minder gangbaar en zeker in de jaren 2000 is het veel minder prominent aanwezig. Natuurlijk, er zijn nog wel voorbeelden. Zo schreef Bruce Springsteen American Skin (41 Shots) over politiegeweld in New York en gaf Green Day commentaar op de Amerikaanse politiek in American Idiot. Je zou echter denken dat in het idiote tijdperk van US President Donald J. Trump protestsongs zou regenen, maar dat valt nogal tegen. Misschien is het Trump's 'schoolplein-pester-tactiek' van fanatiek achter tegenstanders aangaan die muzikanten afschrikt.

Daarom alleen al is Big Crime, het nummer van Neil Young And The Chrome Hearts dat op 29 augustus verscheen, zo welkom. Het nummer is een directe aanval op Trump en hij parafraseert de MAGA-slogan als 'No more great again'. Hij gaat verder met:

Don't need no fascist rules
Don't want no fascist schools
Don't want soldiers on our streets
There's big crime in DC in The White House

Het nummer is gratis te downloaden op de Neil Young Archives website en heeft in de media al veel aandacht getrokken sinds het live-debuut op 27 augustus in Chicago. Op YouTube vinden we de officiële audio en video versies.

Het nummer komt trouwens niet helemaal uit de lucht vallen. In juni van dit jaar verscheen het album Talkin To The Trees van Neil Young And The Chrome Hearts en op dit prima en zeer afwisselende album staan ook al twee  nummers die je gerust protestsongs kunt noemen: Lets Roll Again en Big Change.

Nu dat een 79-jarige veteraan de weg heeft gewezen is het te hopen dat de jongere generaties muzikanten zijn voorbeeld zullen volgen. De tijd is rijp, lijkt mij zo.

© 2025 TTZL


Officiële website: Neil Young
Wikipedia EN: Neil Young / NYA
Wikipedia NL: Neil Young
 
NYA: Big Crime [free audio download]

YouTube: Big Crime [official audio - Chicago sound check]
YouTube: Big Crime [official video - Chicago sound check]
YouTube: Big Crime/Like A Hurricane [live debut - 27 Aug. 2025, Chicago]

YouTube: Lets Roll Again
YouTube: Big Change

YouTube: A Change Is Gonna Come [Sam Cooke]
YouTube: Respect [Aretha Franklin]
YouTube: We Shall Overcome [Pete Seeger]
YouTube: Ohio [Crosby, Stills, Nash & Young]
YouTube: Masters Of War [Bob Dylan]
YouTube: War Pigs [Black Sabbath]
YouTube: War [Edwin Starr]
YouTube: American Skin (41 Shots) [Bruce Springsteen]
YouTube: American Idiot [Green Day]

zondag 24 augustus 2025

#667: Stella Z - Music To Watch Seeds Grow By 005: Stella Z (Fig) (2025)

In een nieuwsbrief van een webwinkel werd om één of andere redenen mijn aandacht getrokken door een nieuw album van een mij onbekende artiest: Stella Z. Waarschijnlijk raakte de omschrijving een snaar: "Zacht fosforescerende downtempo ambient die put uit Verre Oosten-erfgoed".

Het korte album (ca. 32 minuten) heeft een vreemde  en lange titel, maar die blijkt wel verklaarbaar.  

Music To Watch Seeds Grow By blijkt een platenlabel te zijn dat onder dezelfde noemer een reeks uitgaven heeft. Hiermee willen zij "de serene schoonheid van muziek verweven met het proces van het planten van zaden wanneer de eerste nieuwe tekenen van leven verschijnen in het groeiseizoen". Afijn, als het maar mooie muziek oplevert, denk ik dan.

Het album van Stella Z is nummer vijf in de reeks en heeft als eigenlijke titel Fig. Die titel slaat terug op haar opgroeien in China (ze woont nu in Londen) waar in de tuin van het ouderlijk huis een vijgenboom stond. Toen ze verhuisden naar een appartement was Stella bang de vijgenboom kwijt te zijn, maar haar moeder had een stekje meegenomen en een nieuwe vijgenboom kon worden opgekweekt. Dit album is een soort ode aan die boom.

De muziek is een wonderlijk mooie mix van ambient, tribal en abstracte klanken, waarbij er ook nog eens een mooie opbouw in het album zit. De eerste track (Silent Forest, Moonlit Ficus) is verstild, met duidelijke oosterse invloeden. Dat geldt ook voor Inward, Outward, Flourish en Treefrog, Postman And Bell, maar er wordt geleidelijk aan steeds meer percussie aan de mix toegevoegd. In het laatstgenoemde nummer horen we voor het eerst ook flarden gesproken woord die mooi in het geheel passen.

De tracks Moracae Family en Fruitless Oddities dringen de intensiteit weer iets terug, terwijl de percussieve elementen wel behouden blijven. Deze twee tracks sluiten kant A af (het album is op cassette en digitaal uitgebracht).

De vier nummers op kant B vind ik echt goed. Het start met Last Flight Of The Wasp, waarop muzikaal experiment wordt gekoppeld aan gesproken woord en dat werkt geweldig. Op het intrigerende Mission Purple zijn de tribal-invloeden het grootst van alle tracks en The Departing kent als enige track een vrij jachtig karakter. Afsluiter Self-Portrait As A Fig vat het album als het ware samen doordat de eerste helft klinkt als de nummers op kant A en eindigt in de sfeer van kant B.

Ik ben prettig verrast door dit album van Stella Z en ga ook zeker luisteren naar haar debuut, In The Woods, Will Be Late. En dan pak ik uit nieuwsgierigheid waarschijnlijk ook de andere uitgaven in de Music To Watch Seeds Grow By-serie even mee.

© 2025 TTZL

zondag 17 augustus 2025

#666: Aphrodite's Child - 666 (The Apocalypse Of John, 13/18) (1972)

Nu we aangekomen zijn bij het blog met 'het getal van het beest' was er eigenlijk maar één album dat hiervoor in aanmerking kwam: 666 van Aphrodite's Child. Het is een wonderlijk product van de Griekse band die de muzikale loopbaan van Vangelis en Demis Roussos startte.

In november 1968 verscheen hun debuutalbum End Of The World met daarop Rain And Tears, een hit in vele Europese landen (waaronder nummer twee in de Nederlandse Top 40). De non-album single I Want To Live ging zelfs naar de hoogste positie en ook Marie Jolie van hun tweede album It's Five O'Clock (november 1969) werd een top tien hit.

Als je alleen die drie nummers beluistert zou je kunnen denken dat Aphrodite's Child een voorloper was van Demis Roussoscarrière als zanger van folk-pop en schlager. Dat is echter een misvatting omdat de eerste twee albums van de band vol staan met een soort psychedelische pop met prog rock invloeden, vergelijkbaar met de Britse bands in die periode.

666, het derde en laatste album van de band, gaat een stap verder. Het is een vrij experimenteel dubbelabum dat refereert aan 'de Apocalyps van Johannes' (beter bekend als het laatste Bijbelboek 'Openbaring van Johannes'). Muzikaal hoor je vele dingen die Vangelis later in één of andere vorm op zijn solo-albums verder zou uitwerken.

Zeker, er staan nummers op het album die doen denken aan de pop op de eerste twee albums, zoals Babylon, The Beast, Hic And Nunc, Break en het geweldige The Four Horsemen. Er staan echter ook nummers op die veel experimenteler zijn, zowel qua vorm als inhoud, dan wat de band eerder had gedaan. 

Zo zijn er korte tracks met gesproken woord (zoals The Seventh Seal, Seven Bowls en Seven Trumpets) en tracks als The Lamb, The Wakening Beast of Do It  die om verschillende redenen een uitdaging zijn om naar te luisteren.

Er is echter geen ander nummer op het album als  (Infinity Symbol). In deze track horen we de Griekse actrice Irene Papas de tekstdelen "I was / I am / I am to come" schier oneindig herhalen over een kale percussietrack. Volgens Vangelis is het nummer een weergave van 'de pijn van de geboorte en de vreugde van de geslachtsgemeenschap'. Vangelis wilde een versie van 39 minuten op het album hebben, maar ging overstag om een vijf minuten durende edit te maken omdat het album anders niet uitgegeven zou worden. Een goede beslissing als je het mij vraagt.

De langste track op het album is nu All The Seats Were Occupied met zijn ruim negentien minuten. In dit nummer worden aan het eind van het album alle elementen op een mooie manier samengebracht.

In november 2024 verscheen een prachtige heruitgave met vier CD's en een Blu-Ray Disc (BD). De CD's bevatten de geremasterde internationale mix en de behoorlijk afwijkende Griekse mix. Op de BD staan surround en stereo mixen in hoge resolutie en beeldopnamen van een Frans TV programma met Aphrodite's Child (ca. 25 minuten).

© 2025 TTZL


Discogs: Aphrodite's Child
Wikipedia EN: Aphrodite's Child
Wikipedia NL: Aphrodite's Child

YouTube: 666 [album]
Spotify: 666 [album]

YouTube: Babylon
YouTube: The Four Horsemen
YouTube: The Lamb
YouTube: The Seventh Seal
YouTube: 
Seven Bowls
YouTube: Do It
YouTube: The Beast
YouTube: Hic And Nunc
YouTube: Rain And Tears
YouTube: I Want To Live
YouTube: Marie Jolie

zondag 10 augustus 2025

#665: Symphonic Slam - Symphonic Slam (1976)

Timo Laine is een in Finland geboren muzikant die met zijn ouders naar Californië emigreerde toen hij zes jaar oud was. Hij startte zijn muzikale carrière in een aantal bandjes, waaronder Zebra waarmee hij in 1969 één single mocht opnemen. 

Op de a-kant van die single staat een cover van The Beatles en op de b-kant een eigen track: Helter Skelter / Wasted. Naast deze prima single werd er ook een album opgenomen, maar dat werd nooit uitgebracht.

Na onder andere een tijdje bij Neil Merryweather's Space Rangers te hebben gespeeld startte hij een eigen band, Symphonic Slam. Laine had in 1968 Terry Sheppard ontmoet in Californië en een vriendschap was geboren. Laine nam in 1975 dan ook de uitnodiging van de naar Canada uitgeweken Sheppard aan om hem daar te bezoeken. Het idee werd ontstond om te proberen de band voet aan de grond te laten krijgen in Canada en Sheppard werd de manager. De drie Californische bandleden konden echter niet aarden in het koude Canada en keerden al weer snel terug.

Laine formeerde daarna een nieuwe versie van Symphonic Slam met de Canadese toetsenist David Stone en de Amerikaanse drummer John Lowery. Een probleem was dat Lowery door een jeugdstrafblad niet tot Canada zou worden toegelaten. Ze hebben hem toen in Detroit opgehaald en in een busje over de grens gesmokkeld.

Om de nieuwe start kracht bij te zetten wilde Laine een nieuw geluid uit zijn gitaar krijgen. De zoektocht resulteerde uiteindelijk in het gebruik van een toen gloednieuw apparaat, de 360 Systems Polyphonic Guitar Synthesizer. Op dat moment waren alleen Frank ZappaJohn McLaughlin, Lee Ritenour en Jeff Beck in bezit van datzelfde apparaat.

Het album Symphonic Slam uit 1976 is het enige echte album van deze line-up. Een tweede album (S.S. II) verscheen onder de artiestennaam Timo, maar werd in 2009 heruitgebracht door het Franse Musea label met Symphonic Slam aan de naam toegevoegd. Datzelfde label had in 2001 ook al het originele album heruitgebracht.

En dat is terecht, want alleen al het feit dat op dit album voor het eerst op grote schaal de gitaarsynthesizer werd ingezet, rechtvaardigt dat. Daarnaast staan er ook gewoon een flink aantal goede nummers op dit sterke prog rock album.

Dat begint al met de albumopener Universe waarop Laine meteen alle registers opengooit. Het is een afwisselend nummer met zowel snelle als langzame delen en sterke instrumentale passages. Andere tracks die mij bevallen zijn het keyboard-gedreven Fold Back, het met een sterke zangmelodie gezegende I Won't Cryhet lekker voortdenderende Mondane Train en de afsluiter How Do You Stand, waarop we Laine's beste vocale prestatie horen. Naar verluidt was drummer Lowery een betere zanger, maar die werd niet gebruikt omdat hij niet in Canada kon blijven en naar verwachting na het album geen deel meer zou uitmaken van de band.

Iets minder sterk vind ik de wat langzamere nummers Everytime en Summer Rain en in mindere mate Let It Grow. Ik denk dat met een sterkere zanger het al beter zou klinken. De tracks Times Run Short en Days hebben flinke jazz fusion invloeden en zijn wat mij betreft de zwakste broeders. Ze klinken gedateerd en in Days wordt dat ook nog gecompleteerd door cheesy koortjes en een overbodige drumsolo.

Alles bij elkaar genomen is het gelijknamige album van Symphonic Slam relevant vanwege het vroege gebruik van de gitaarsynthesizer en nog interessant omdat het voor ongeveer driekwart gewoon een goed album is. Ik ben dan ook de wijze grijze ex-collega dankbaar die mij hiermee liet kennis maken doordat hij mij zijn vinyl-verzameling cadeau gaf.

© 2025 TTZL


Fan website: Symphonic Slam

YouTube: Symphonic Slam [album]
Spotify: Symphonic Slam [album]

YouTube: Universe
YouTube: 
Everytime
YouTube: Fold Back
YouTube: 
I Won't Cry
YouTube: Let It Grow
YouTube: Mondane Train
YouTube: Times Run Short
YouTube: Days
YouTube: Summer Rain

YouTube: Helter Skelter / Wasted [Zebra]

zaterdag 2 augustus 2025

#664: Zoviet France - Châsse ∴ (2025)

Abstract, Ambient Industrial, Experimental. Het zijn allemaal genres c.q. stijlen die van toepassing zijn op de muziek van Zoviet France. Een band uit noordoost Engeland die sinds de vroege jaren tachtig in wisselende bezettingen actief is. 

Er zijn wel een aantal kernleden te benoemen, zoals Ben Ponton, Mark Spybey, Mark Warren en Robin Storey. Die laatste ging vanaf de vroege jaren negentig zijn eigen weg met zijn project Rapoon (zie blog #138).

Trouwe lezers kunnen :zoviet*france: (zoals het de laatste jaren geschreven wordt) al zijn tegengekomen in blog #184 (en een paar andere blogs waarin aan hen wordt gerefereerd). Ik mag graag luisteren naar de klanklandschappen die de band produceert. 

Als je kennis wilt maken met het werk van Zoviet France zou je kunnen beginnen met Digilogue (uit eerder genoemd blog #184). Albumopener Alchemagenta blijft mij bij iedere luisterbeurt weer betoveren. Andere redelijk toegankelijke startpunten zijn de albums in.version en het voor VPRO-radio opgenomen live-album Feedback (Mort Aux Vaches). Als je van deze albums kunt genieten loont het de moeite ook een duik te nemen in de rest van hun oeuvre.

Het is geen muziek waar grote aantallen CD's of LP's van worden verkocht (dat je moeite moet doen om überhaupt hun werk te kunnen aanschaffen zal ook niet helpen). Ook zal hun werk niet door miljoenen worden gestreamd (als was het maar omdat hun albums niet op de streamingsdiensten aanwezig zijn...). Gelukkig kun je op YouTube wel veel van hun albums in zijn geheel beluisteren.

Gelukkig zijn er mensen als Frank Maier van Vinyl On Demand (VOD), met het (muziek)hart op de goede plaats. Sinds 2003 brengt hij moeilijk verkrijgbare muziek opnieuw uit in werkelijk prachtige LP- en later ook CD-boxen. Helaas gaat hij stoppen met zijn label, maar hij doet dat met een laatste salvo prachtige box sets.

Een van die box sets is van Zoviet France en dat is de CD-versie van de drie LP boxen Châsse (2019), Chasse 2e (2020) en Châsse 3 (2022), maar nu als één geheel. 

Nou heb ik al flink wat mooie box sets van VOD gekocht in de afgelopen jaren, maar deze slaat echt alles. Dit keer heeft Frank zichzelf overtroffen. 

Dit is niet zomaar een verpakking voor de 34 CD's tellende verzameling van alle Zoviet France albums. Nee, deze grote houten kist, met daarin drie kleinere houten kistjes (plus cassette en pin) met daarin weer bundels met de CD's, is een waar kunstwerk op zich. Er zijn driehonderd van deze kunstwerken gemaakt en ik ben heel blij en trots er één van te mogen bezitten.

© 2025 TTZL


Discogs: Zoviet France
Wikipedia EN: Zoviet France

YouTube: Zoviet France full albums

YouTube: Digilogue [album]
YouTube: Alchemagenta
YouTube: in.version [album]
YouTube: Feedback (Mort Aux Vaches) [album] 

zondag 27 juli 2025

#663: George Kooymans (1948-2025) / Ozzy Osbourne (1948-2025)

Deze week ontvielen ons opnieuw twee grote namen uit de muziek. Op 22 juli zijn zowel George Kooymans  (77) als Ozzy Osbourne (76) overleden. Je hoeft alleen maar naar de wereldwijde reacties op hun overlijden te kijken om te weten welke impact hun muziek heeft gehad.

Kooymans is natuurlijk bekend van Golden Earring. Naast blikvanger Barry Hay viel hij misschien wat minder op, maar Kooymans was zeer bepalend voor het geluid van de Earring. Niet alleen met zijn zang en gitaarspel, maar zeker ook doordat hij de belangrijkste songsmid was van de band.

Vanaf het album Moontan uit 1973 (met Radar Love) schreven Kooymans en Hay verreweg de meeste nummers samen, maar daarvoor was met name Kooymans verantwoordelijk voor het schrijven van de songs (heel in het begin samen met bassist Rinus Gerritsen en bij uitzondering met z'n vieren, inclusief drummer Cesar Zuiderwijk). 

Dan hebben we het over hits als Just A Little Bit Of Peace In My Heart, Back Home en misschien wel mijn favoriete Earring-track aller tijden, het fantastische She Flies On Strange Wings

Daar blijft het echter niet bij. Er zijn ook zoveel mooie albumtracks van George's hand. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Songs on a Devil's Servant (On The Double, 1969) en Silver Ships (Seven Tears, 1971), maar ook aan Future (Cut, 1982) en Jump And Run (The Hole, 1986). 

George Kooymans was daarnaast ook songschrijver en producer voor andere artiesten. Uit alle herinneringen die nu worden opgehaald blijkt dat het naast een begenadigd muzikant ook een zeer aimabel mens was die gemist zal worden.

Ook met de herinneringen die mensen ophalen aan Ozzy Osbourne kun je boeken volschrijven. Het gaat mij daarbij helaas iets te veel over de gekke dingen die hij uithaalde en te weinig over de muziek. 

En dan bedoel ik niet de discussie of Black Sabbath als eerste band 'heavy rock' maakte. Er zijn namelijk best voorbeelden te vinden van bands die iets al iets eerder ook hele stevige muziek maakten, maar Sabbath was toch wel de eerste  band die het populair wist te maken.

Opener Black Sabbath van het debuut (Black Sabbath, 1970 - zie blog #379) geeft mij nog altijd kippenvel van genot en de daaropvolgende albums staan vol met knallers als War Pigs en Iron Man (Paranoid, 1970), Into The Void (Master Of Reality, 1971), Supernaut en de ballad Changes (Vol. 4, 1972). 

Hierna volgden nog vier albums (zie blog #618) met Ozzy voordat de andere leden van Black Sabbath hem uit de band zetten wegens onhandelbaar drank- en drugsgebruik.

Ozzy kwam er echter weer bovenop en had een succesvolle solo-carrière met sterke solo-albums als bijvoorbeeld Blizzard Of Ozz (1980), Diary Of A Madman (1981), Bark At The Moon (1983) en No More Tears (1991). Hierop vinden we tracks als Mr. Crowley, Flying High Again, Bark At The Moon en No More TearsHet is prima hardrock, maar het allemaal wat gepolijster dan Sabbath en spreekt mij daarom net iets minder aan. 

Gelukkig werden de ruzies bijgelegd, kwam er een reünie en verscheen er zelfs nog een puik nieuw studio-album van de originele bezetting (zie blog #36). Ook volgen er optredens waarvan audio- en video-opnamen verschenen: Live... Gathered in Their Masses (2013) en The End: Live in Birmingham (2017).

Op 5 juli van dit jaar volgde nog het benefietoptreden Back To The Beginning waar Ozzy zijn laatste publieke optreden had voor hij naar Zwitserland vertrok om er op 22 juli in te slapen. 

© 2025 TTZL

YouTube: Black Sabbath
YouTube: War Pigs
YouTube: Iron Man
YouTube: Supernaut
YouTube: Changes
YouTube: 
Crazy Train
YouTube: Mr. Crowley
YouTube: No More Tears